Gülsen Gönenç Şiirleri - Şair Gülsen Gönenç

İçimde bir acı var;
Ölmek isteyip de ölemediğim,
Sensiz olmak isteyip de olamadığım.

Sevmediğini biliyorum sevgilim,
Üzülme n’olur,

Söylemlerle eylemlerin çeliştiği o noktada
Bir çığlık atarsın, kalp kapakçıklarını yırtan;
Hüzünlerin isyanı başlar, durduramazsın.

Gerisin geri gidersin kalene;
Anahtarları şıngırdatırsın, kapıyı kilitler gibi yaparsın.

Yumurta adam uçurumdan atlayıp kırılınca,
Çok üzüldü onu seven kadın;
Ağlamaktan harap olmuş gözlerle bakma cesareti buldu.
O da ne? Yumurta adamın içi boştu!

Kaybettiğini bile unuttuğu belleği canlandı birden;

Bir dünya var bu küçücük odada
Bir dünya insan
Kapıdan kovulup bacadan giren mi dersin
Kıyamayıp içeri aldığım mı

Ya sonra

Maviydim,
Gece mavisi; umutsuz olmayan mutsuzluk,
Karışık olmayan bir giz,
Ölüm kadar uzak, açık mavi…

Siyah oldum,

Boşuna hak arama!
Hak sende, haksızlık yerde.

Tüm haksızlıklara karşı koyabilirsin ama
Aşk'a gelince dur orada!

Şiir yüklü gemilerle kalbine yapılan yolculuk,
Yağmurdan sonra toprağa benzer;
Yenilenme telaşı kokusu
Kendinden geçirir insanı.

Gemiler batarsa,

Boşver, ürkek şövalye bozuntularını!
Kendin için uzat saçlarını;
Uzattığın zaman pencereden
Herkesten özgür saçların.

Gözlerime bakmayın, göremezsiniz;
Rüzgarım kuzeyden eserken,
Ayak tırnaklarımdan damlıyor tuz tanecikleri.

Çırpınıp giderken
Rüzgarım bile dağıtamıyor;

Seni sevmek…
Bir kitabın ilk cümlesinde takılıp kalmak,
Ve bir daha hiç birşey okuyamamak.

Seni sevmek…
Susuzluktan öleceğini sanıp, bir yudum su içebilmek,