Gökhan Barış Pekşen Şiirleri - Şair Gökh ...

Yokluğunda;

kapıma dayanan azrailin giydiği o kırmızıydı ölüm (..)

Gözlerime yalnızlık inerken,gidişime karlar düşüyodu..
Her metre karen donuyordu ardımdan..

Duymayacaksın sesimi bu sabah başucunda sen..
Anlayacak dört duvarın yalnızlığını..
Gözlerin bir kar arifesinde terkedildi,işlerken siyahın nakışı foyana..

Terkederken yüzüm seni;
Cehennem kadar sıcak kalbimin dibi buz tutmuştu oysa...

İlk sözleriydi bu - Tanrıların çaldğı o ateşi, aydınlığa çeviremeyen ruhumun yas tutanı...

Şimdi;

Geceni okşuyor ellerim
sessizliğin çığlığıyla sevişirken
duvarları kanatıyor hasretin
adeta tenimi yırtarcasına
eyy aşk........
Yokluğuna teslim oldum

Sana naftalinlenmiş aşklarımın arasında umarsızca öldürdüğüm güvelerden bahsetmek istiyorum..
Hadi kalk - üstünü giyin şimdi;
Çaydanlıga su yerine vodka koy -
Ve inan bana bebeğim - kelimelerimin tam orta yerinde vuracaksın beni (...)
Eger intihar süsü verebilirsen bu cinayete - Sana söz bileklerine ilk ben vuracagım kelepçeyi...

İnanmak uğruna,
kalıbından çalınmış bir acı en güzel öyküm...
Ön sözünde yazılmış kırmızı bir buhu düşüncelerim
Ve bana dogru gelen kim'in yatay bilgisine ulaşmadan
Silip attığım bir meleginde kanatlarında tüm günahlarım...
Karanlıgın kalbine asıyorum şimdi,

Ben bu şehrin çocuğuyum
burada dogdu gözlerim
sessizce,
sevgisizce...
Burada açıldım kimsesizligin o siyahına,
küçücük avuçlarım hep kirlendi,üveyligin lanetinden

Oynadığımız bu oyun muydu oyun
yoksa biz miydik o tozlu sahne
insanların alkışlarına aldırmadan
yüreğimizi hep hayaletleştirendik o gize...
O büyük
O siyah

Iskaladığın bir kaç mesajdan birini oku bak içinde sana dair bir şeyler bulacaksın...
Aklımın içinde çalan şarkıları deliliğime ekleyince ve senin suskun dudaklarından dökülen kelimeleri çıkarınca bana geriye kalan seni beklemek oluyor...
Yorgun bir hayalden zinde bir gerçeğe dönüşelim ki ancak aşk bizleri o zaman affeder...

Hayat akar avuçlarından
seni üzen ve sevindirenler arasında

Sebepsizce gidişlere dur demekten yoruldum
Ruhumu çevreliyen şeytanın azabı o kadar karanlık ki
Omuzlarımdaki melekler bile çıkartamıyorken ruhumu aydınlığa
Kirletilmişliktir belki de bu - Ana rahmindeki bedenimi (...)