Kendisinden her zaman iyi haberler almaya alışık olduğum, İzmir’de Gaziantep havasına, Gaziantep toprağına hasret yaşayan “İnce Oda”larda dokunan ince şiirlerin Ozanı Oğuz Tümbaş, kötü bir haber taşıdı bu kez:
“Atılay Arsan’ı yitirdik…”
Nutkunuz tutulur, ne diyeceğinizi bilemezsiniz ya, öyle oldum.
Gaziantepli bir şair olduğunu kaç kişi bilir onun. Adam Sanat Dergisinde yayınlanırdı şiirleri. Kentimde bu dergiyi okuyan bir tek Avukat Hayri Girişken var. Bilse bilse o bilir. O da şaşar kalır “Gaziantepli miydi Atılay” der belki.
Aslında 2010’un Temmuzunda yitirmedim Atılay Arsan’ı. 50 Yıl önce yitirdim. Bir gitti, bu kentten bir daha dönmedi Gaziantep’e. Kopmaz bağları kalmamıştı ki dönsün. O yıllarda Gaziantep’te baytar hekimdi babası. Eblahan’da otururlardı.
1950’li yılların sonunda bir avuç edebiyat tutkunu, yaz aylarının hemen hemen her akşamüstüsünde buluşurduk Halkevi bahçesinde.
Kurgu filmlerin, romanların başlıca konularından biriydi Yabancılar. Uzaydan gelecek olan bu “akın”ın dünyayı ele geçirileceğine dair senaryolar yazılırdı.
Çok bekledik ama gelmedi yabancılar. Ya da gelmediklerini sandık. Oysa geldiler onlar.
Madeinchina’ydı adları. Çekik gözleri, kısa boyları, sarı benizleri vardı. Yeryüzünde şimdiye kadar ortaya çıkmış olan bütün teknolojileri korsanca taklit ediyor, kötü ham madde, ucuz işçilikle elde ettikleri ürünleri dünyanın dört bir yanındaki tüm piyasalara sürüyorlardı.
Elbette ki Türkiye’ye de ulaşacaktı bu akın. Gaziantep’e de… Yanılıp yazılıp çin malı bir ürün aldığınızda önce çok ucuza aldığınız için sevinecektiniz siz de. Sonra? Sonra da parçası elinizde kaldığı için yerinecektiniz.
Her yıl binlerce can kurban ederler bayrama
bu yıl candan ötesine kıydılar
altı okum vardı
birini kırdılar
kara çarşafların içine gömdüler onu.
Okum okum güzel okum
Arkadaşlarımın tabancalarını
tüfeklerini aldım
yerine kitaplarımı verdim;
içlerine sevgi doldurdum aldıklarımın…
Şimdi tetiği çekince
Dünyada tanıdığım en mütevazı insanlardan biriydi Avukat Orhan Barlas. Kendini öne çıkardığına hiçbir zaman tanık olmamışımdır. “Bu kadar Mütevazı olmayın Sevgili Orhan Barlas herkes sizi öyle sanacak” deseydiniz, o sizi dinler miydi sanki?
Bunca tevazuuna karşın, tanıdığım en dürüst, en değerli insanların başında gelirdi o. Ünsüz bir güzellik anıtıydı desem yeridir.
Bir insanın ünü nasıl ölçülür? Geçenlerde bir TV programında bir fotoğraf sanatçısıyla yapılan söyleşiyi izlemiştim. Söyleşide sanatçı, ne zaman ünlü olduğuna karar verdiğini şöyle anlatıyor:
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!