Umudun bahçesidir öğretmenimin gözleri
Her daim çiçeklidir hiç solmaz çiçekleri
Bir asra yerinden eder, hayat kokan sözleri
Geleceğin toprağına eker umuduyla sular çiçekleri.
Cehaletin kılıcıdır, insanlığın ilacıdır
Ben olsam utanırdım!
Çocukluğumu kapı aralarındaki korkulara hapsetmeye
Gecenin bir yarısı ıssız bir kümeste oturuyor gibiyim,
Dipsiz bir uykuda herkes,
yahut cesetlere umut anlatıyorum.
Ben olsam utanırdım!
Senin dalgalarında boğuldum,
Yine sana susadım ben.
Sen ömrüm oldun,
Hiç yaşayamadım ben.
Çaresizliğin ayak seslerini,
Senin adımlarında duydum ben.
Sonbahar geldi,
Ben neden savruluyorum ?
Bir dala tutunmadım ki kopayım,
Bir kuru yaprak değilim ben.
Sürülüyor gövdem yerlere
Yollar taşlı, paramparçayım
Zincirdir bileklerimdeki
Ama ben bağlı değilim hiçbir fani uca
Boğazımda düğümlenir halkalar
Ama ben ağlayamam hiçbir fani sonuca
Ezilmeyeceğim,
Kayboldum ben benden,
Kendimi bulmaya geldim buraya
Biliyorum ki;
Bu şehir sen kokuyor hâlâ
Ve sen varlığıma açılan penceremsin.
Gözlerinde soluyabildiğim mübremsin.
Bir renk düşün, asil kanımızın en kırmızısından
Bir ay yıldız düşün ki beyazın da beyazından
Hezeyanı kabullenmiş bir hava, soğuğun en ayazından
Dalgalansın engin seller gibi, öfkesi vatan sızısından!
Kasvetli bir gökyüzü, mermi yağdırır olmuş her yeri
Can kırıklarım batıyor hayallerime,
Heveslerim ağlıyor geçmişin kucağında.
Geçmişimden çok üşüyorum,
Isınamıyorum şimdi'lerin ocağında..
Mezar taşları mıydı duyan, tüm ezâları
Yoksa ruhum mu fısıldamıştı taşlara?
Severim seni;
Ruhumun takvim yapraklarındaki bir şiir gibi
Günler geçer, yapraklar dökülür
Sen kalırsın ruhumda,
Karanlık ülkede apaydınlık bir şehir gibi...
Yağmurdan kaçarken gözlerine tutuldum,
Bir dünya isterim,
Çocuk gülüşleri yankılanmalı göklerde,
O yankılar bulutları doldurmalı bir de
Tüm dünya o bulutlarla ıslanmalı sonra,
O vakit dünyada pas da kalmaz kir de...
Her damlası ümit yeşertir yüreklerde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!