Fatma İlan Şiirleri - Şair Fatma İlan

Sözüm ona,

Hasara uğramış bir kumaş gibiyim.

Yapıldı tamirim.

Sen Sonbahar Rüzgarı nedir bilir misin_?
Hangi rüzgara kapıldın,
Hangi rüzgar götürdü seni,
Bildiğini sandığın ama bilmediğin topraklara.

Hangi Sonbahar Rüzgarı;

O mavi yürek ki,
Kanatlanır elleri
Ve çırpınır yüreği kuş gibi.
Mavide saklanmışken
Umut ve sevgi,
Siyahın esaretinde buldular

Sana sordum, nerdeydin?
Kaybolmuştum diye cevap verdin.

Sen bana sordun, neden bulmadın beni?
Hiç bilmedin ki, kaybolduğun yerde,
Bekliyordum seni.

GİZLENEN
Denizde yağmur, yağmurda gözyaşı.
Gözyaşında kan, kanda acı.
Acıda gizlenen ruhum.

(İzmir, 11.03.2005)

Hiç ölmeyecekmiş gibi gelir insana.
Hiç yaşlanmayacakmış gibi.
Hiç büyümeyecekmiş gibi.
Zaman hiç geçmeyecekmiş gibi.

İçinde bulunduğumuz an,

Ne ölümden yana korkum var artık,
Ne yaşamaktan öylesine perişan ve kırık.
Bir tek şey istiyorum, ellerim semada açık,
Gönlümce nefes alabilmek kısa ama bana layık! .

İzmir, 17.07.2010

Yolda yürüyen bir genç kız.
Kendinden emin ve alımlı.
Onu kıskananda güneş.
Çıkmasın istiyor dışarıya,
Güneş olmadığı vakit.

Desen ki,

“ Ömrü sefa edeceğim seninle”


Evet diyemem.

Bir baba nasıl sever, evladını.
Nasıl kollar canının canını.

Malına sahip çıkmayı bilirde,
Gününü gün ederde,
Gönlünü hoş ederde