bir çiçek açarken gönül bağımda
dikeni bağrıma batırıp gittin
umudun en büyük güneşi sendin
güneşi gönlümde batırıp gittin
sen hayal kurmaya başladığım gün
günler gelip geçtikçe ümidim azalıyor
seni gelirsin diye artık beklemiyorum
kalbim yaşlandı artık bedenim yorgun düştü
kan çekildi damardan ayaklarım üşüdü
bu nasıl ayrılıktı gözlerimde büyüdü
seni gelirsin diye artık beklemiyorum
doğacak güneşi beklemek kadar
seni beklemekte ibadet bence
tanrıya yalvarıp ağlamak kadar
sana ağlamakta ibadet bence
tanrıyı sevmeyen kulu severmi
ben şu yalan dünyaya
seni sevmek için doğdum
adın hasret belki özlem
ben adını sevda koydum
ben şu yalan dünyaya
en güzel anımı sende yaşadım
mutluluk dnilen bu olsa gerek
benim olan beni senle paylaştım
tarifsiz duygular aşk olsa gerek
yaşanır böylesi duygular ancak
ben yenildim her aşkta her sevgide yenildim
seven hep gönlüm oldu sonunda da ağlayan
dönüp bakmadım bile gidenlerin ardından
bulutlara karıştım sonunda da çağlayan
bir gün olsun dönüpte demedim neden niçin
hayatın hep rahat huzurla geçmiş
bir yokuşta bile zor olmadın sen
ne yokluk yaşadın ne kara sevda
çıkmazlar içinde kor olmadın sen
nerden bileceksin yaşadığımı
bir zalim oturmuş gönül tahtıma
kurtaramıyorum kendimi ondan
her adım atışta yolun sonunda
yeniden en başa dönmekten bıktım
gördükçe onu ellerin yanında
her sabah günaydın aşkım diyerek
güne başlıyorsam bilki aşığım
telefon açıpta sana nasılsın
diye soruyorsam bilki aşığım
bir bardak çayım var birde sen varsın
bu son şiirimdir sana yazdığım
bir daha ismini anmayacağım
bu son yanılgımdır sana kandığım
bir daha sevgine kanmayacağım
dilimden düşmeli senin soyadın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!