Sen varken hiçbir yalnızlık gerçek değil,
Çünkü yokluğun bile içimde senle dolu.
Gölgen düşsün yeter sokağıma,
Karanlık bile aydınlanır seninle.
Bir adım uzağımda olsan da
Kışın ortasında doğan bir serap gibiydin,
Bembeyaz bir sessizliğin içinden çıkıp
Kalbime kıymık gibi saplandın.
Ne rüyaydın tam,
Beni suçlama,
Senin işlediğin bir günahın aynasında
Benim yüzümü arama.
Ne kalbini ben kırdım,
Ne de sözünü ben bozdum.
Özlemin gözlerime uykusuz geceler bırakıyor, görmüyorsun
Her sabah, adını taşıyan bir yorgunlukla uyanıyorum
Ne düşler dindiriyor içimdeki kıyımı
Ne de zaman, senden geriye kalan boşluğu tanıyor
Sana susuyorum
Sessiz Bir Gülüşün Ardından
Aklımda en çok gülüşleri kaldı,
Bir ilkbahar sabahı gibi taze,
Bir çocuğun sevinci gibi saf ve içtendi.
Ve ben her defasında biraz daha
Sevgilim,
Bu mektubu yazarken ne bir zaman beklentim var ne bir cevap umudum. Sadece içimde tutamadığım bir sevdayı, bir yangını usulca döküyorum sana. Belki sen okumadan bile, kalbim rahatlar biraz… Belki bir yerlerde, sen de aynı sessizlikte beni düşünüyorsundur.
Sen geldikten sonra değişti her şey. Yalnızlığın ne kadar derin olduğunu senin varlığında anladım… Çünkü sen varken bile bazen öyle derin özlüyorum ki seni, bunun tarifi yok. Gülüşünle içime güneş doğuyor ama bir bakışınla da darmadağın olabiliyorum. Ne kadar güçlü bir etki bu—sana karşı savunmasızım, ama bu savunmasızlıkta bile huzurluyum.
Gecenin zifiri karanlığında bir ışık süzülür sol yanıma,
Bir bakışın sarkar boşluğa,
Kalbimin en tenha köşesine dokunur usulca.
Senin dokunduğun her yer sevda oldu içimde,
Bir alev gibi yayıldı tenimde usul usul,
Parmak uçlarından kalbime sızan o sıcaklık,
Dudaklarımda namazdan sonra kalan dua gibi.
Bir nefesin bile dünyamı değiştirdi,
Hasretin alır benliğimi,
Geceye sığınan bir feryat gibi.
Adını anarken titrer dudağım,
Gözümde buğudur, içimde yangın.
Senden uzak her nefes eksik,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!