Eyup Şahan Şiirleri - Şair Eyup Şahan

Bozulmuş mayası çıkıyor koku,
İnsana benzer de genleri bozuk.
İnsanlık bağrına yolsuzluk oku,
Vınlayarak gider vuranlar bozuk.

Her şeyi biliyor ulema sanki,

Yürüdüm yoruldum tükendi takat,
Mazi göz önümde içimde firkat,
O yerleri gezdim ümitsiz fakat
İlk gördüğüm yere çekti gözlerim.

Söndürdü ümidi bir kaşı kara,

Bir volkan misali yanıyor içim,
Dil bilmez elinde biçare gönül.
Eridi gidiyor dert biçim biçim,
Hal bilmez elinde biçare gönül.

Gönül dağlarının sislendi başı,

Çocuktum terk ettim baba yurdunu,
Gözlerim dünyada gülmeden önce.
Çok çektim gurbette hasret derdini,
Hısım akrabayı bilmeden önce.

Diyar diyar gezdim huzur aradım,

Oturdu yanıma baktı yüzüme,
Gözümden içleri gör dedi bana.
Gönlünden bir yol verdi özüme,
Girersen içerde sır dedi bana.

Göğsünden aşağı saçların ucu,

Çiğdem çiçek açmış gider boyuna,
Asaleti dermiş güzel huyuna,
Tası uzatınca gönül suyuna,
Bu gönlümü bilen Türkmen güzeli.

Yayla kokuları çiçekten gelir,

Yaslandı dağlara akşam güneşi,
Sularda hareler sağlıyor aman.
Ufuktan güneşin suya inişi,
Seven gönülleri dağlıyor aman,

Dalgalar uslandı kuruldu düzen,

Kayınca bir yıldız girdi gönlüme,
Düşme dedim anlamıyor sözümden,
Parçalar kopardı aldı özümden,
Deşme dedim anlamıyor sözümden.

Gönül kapısını kapadım çoktan,

Gidiyor güzeller seyran yerine,
Kalk gidelim gönül bizde varalım.
Allım sevdaları sarmış serine,
Kalk gidelim gönül bizde varalım.

Halaylar çekilir keklikler seker,

Özüm ateş aldı eridi aktı,
Karşımda sallanıp oynuyor güzel,
Çevirdi yüzünü yüzüme baktı,
Gönlümün içinde kaynıyor güzel.

Parmakta zilleri vurur elleri,