Eyup Şahan Şiirleri - Şair Eyup Şahan

Düşenlerin dostu yokmuş
Düşünce bildim ben bunu.
Doğruları arı sokmuş
Şişince bildim ben bunu.

İnsanların çakasından

Efkâr kelesinin bütün burcunu,
Topa tutup yıktım bitirdim artık,
Kadere yüklenen gönül suçunu,
Sele verdim gitti yitirdim artık.

Biricik gül taktım gönül ucuna,

Aşk gemisi yükü aldı limanda,
Dalgalandı deniz kötü zamanda,
Boyun büker medet diye kumanda,
Dümen döner başım döner neyleyim.

Olmaz deryalarda sular süt liman,

İnsani değerler rafta kalalı,
Bulaşık telini arıyor olduk.
Kel olan başlara bitler dolalı,
Şimşir tarak ile tarıyor olduk.

Hayayı unuttuk giysimiz gitti,

Boş verdim dünyada hana hamama,
Ben böyle mutlu olduktan sonra.
Dolu kese adam etmez adamı,
İltifat çuluna olduktan sonra.

Boyun eğmişimdir ilime fene,

Bu yalan dünyada nal neye yarar,
Bırak yakasını pul diye diye.
Sevip sevilenler kendine sorar,
Girdiğin gönlüde kal diye diye.

Gönül bilmeyenin sevda nesine,

Görünce ömrümün duraklarını,
Saydım da çektiren çok olur bana.
Gözden geçirince yasaklarını,
Saydım da dokunan çok olur bana.

Dedim ki gönüle bu nasıl hayat,

Kaderden deniyor sevip sevilmek,
Deryasında yüzülmüyor ne derim.
Sevip ayrılmanın sonu üzülmek,
Öncesinden sezilmiyor ne derim.

Vurunca gönülden aklıma ısı,

Kalemi defteri verdi elime,
Başından geçeni yaz dedi bana.
Kara yazgıları alma diline,
Kopar sayfasını boz dedi bana.

Giderim yoluma yanda meşeler,

Yalan dünya amma yaşamak gerek,
Çalışma sermeyi başarmalıyız.
Alın teri lokma düşünmek gerek,
Helâlden dermeyi başarmalıyız.

Çok mal göz çıkarmaz söylüyor cihan,