Evren Özcan Şiirleri - Şair Evren Özcan

Gözleri meleklerini arıyor,
Kendisi bir melek bilmiyor.
Narin teni, çabucak inciniyor,
Bebek gibi kokuyor,
Gülücükler saçıyor,
Bebek sevgilim.

Bazen derler ya! Yalnızlık boyunda bir kement gibi,
Gecenin bir yarısı,gündüzün ortası,
Beşiktaş İskelesi'nden inip yeni bir kara parçasına ayak basmak misali.
Aynı vatan...
Aynı toprak...
Koca bir hasret...

Yalnızlığın da ahlaklısı, başa!
Dokunmadan, koklamadan,
Görmeden...

Yalnızlığın da safı, başa!
Yalnızım diye değil sözüm, haşa!

Özümüzde doğaya uyum sağlamak zorunda değiliz.
Onu anlayabilir,denetim altına alabilir,
Amaçlarımız doğrultusunda kullanabiliriz.
O yüzden,ormanları yakabilir,
Dere kenarına ev yapabilir,
Etrafı çöplüğe çevirebilir,

İnsan,büyümeyi ister
Sonra da dert eder.
Ecelden bu kadar korkarken
Neden acele gitmek ister?

İnsan,gün gelir sever

Babam bir oyuncak almıştı,
Yaşım beş veya altı,
Kırdım onu,
Hayattaki tek pişmanlığım buydu.

Dileğim bir silahtı,

Can vurulur,
Ok yaydan çıkar.
Aşk beklenir,
Aşk umulur.

Kimi köhne kimi viran şehirlerde,

Ne bir ağacın gölgesi kaldı,
Ne kaçamakların parkı.
Sigara tutmayı da öğrendi titreyen parmakları,
Kalmadı ki orospudan farkı.

Döndükçe döndü hayatın çarkı,

Haydi dünyanın kirli olmasını geçtim,
Şehirler kirleniyor, dudaklar herkesin.
Anlamıyorum, ana-baba-kardeşi.
Dostlukları zaten sorma.
Onlar benimkilere bakana kadar.
Kimsenin kusurlarına bakmazdım,

Zehir gibi bir yemeğin ardından,
Sensiz ilk suyumu içtim,
Senin en son içtiğin bardaktan.
Boğazımda ekmeğin son lokması,
Çok mu gözlerinin deniz kokması,
Ekmeğimi denizden çıkarmak çok mu?