Öykümü sırat köprüsünden seyrediyorum, keyifle
Ortasındayım, güle oynaya halat sağlam,
denize karşı.
Çoğunun elinde,
bir yerlerine sığmaz gibi cambaz sopam da yok;
Yufkanın kırılganlığı kadar
Naziktir aşk.
Halbuki öylemi Sevgi,
Tonlarca yükü üstünde
yüzen geminin
Limana bağı..
Öyleyse kuruluğu ateşe verme zamanı geldi.
Aşkı ateş olarak tanımlayan ben;
Isınmak için biriktirdiğimiz anıların birer odun olduğunu söylemiştim zaten…
Aşkı ısınmak adı altında,
Sokularak bana tanımladığın her dokunduğum an dilimlerinde;
Biriktirdiğim kuru anılar ile yeniden
Aşkın Seyir Defteri 3
“Sevdiğine sadık kalmak için yapılan zorlama hiç de sadakatsizlikten üstün değildir.” (La Rochefoucauld)
Kadim Yanım;
La Rochefoucauld’un bu sözünü bilirsin. Dünden beri zihnimde dönüp duruyor. Neden çocuklarımın annesi bu cümleyle hiç tanışmadı acaba diye. Bunda benim bir sorumluluğum var mıydı, yoksa ne kadar az bilirsen o kadar masumiyet elbisesinin temiz kaldığını mı düşünüyor, cehaletin ardına saklanan milyarlar gibi. Kuralların ve kararların temeline oturacak kadar önemli bu tür cümlelerin öğretilmesi acaba bir devlet görevi olarak alınmalı mıdır?
Sorular böyle uzayıp gidiyor.
Ne tuhaftır ki, dünyayı erdem sıfatı ayakta tutarken, erdemsizlik her toplulukta erdem olarak “tıpkı bir fotoğrafın negatifini asıl görünen, baskılı renkli şeklini ise negatif” olarak kabul etmekte sanki. İşte tam da burada gerçeğin farkında olanlar için kâbus başlıyor. “Bu kadar insan yanılıyor olamaz” adını taktım bu kurama ben.
Astığın gibi yüzünü
Asmışsın balkona kadın.
Mandal olmayı istememiştim hiç bu kadar.
Sıkan sıkan sıkan,
Askıların altından kavrayan mandal...
Su soyundu
Aşk zaten çıplak
Su aşkın koynunda ısındı
Aşk, kız dı.
Su aktı, su yatağında aktı
Su akarken ak tı.
Denizlerin oynaştığı kıvrakta;
Ait olduğum yeri bırak.
Boynuzun sende kalsın.
Toprağımı ver yeter.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!