Ölümle korkutuyorlar beni,
Bilmiyorlar ki Azrail benim.
Dünyayı anlatıyorlar,
Allı, pullu.
Güzelliğiyle, çirkefiyle, sevgisiyle.
Nereden bilsinler ki,
Ne güzel duygudur abla olmak
Ellerimi sımsıkı, tutan ablam.
Sağanak,sağanak dert selinde
Lâl olup susan; ablam.
İncecik kalbiyle
Hayatı karşılayan
Deli dolsa da
Aktığı ırmaklardan kim sudan gayrı bulanmış;
Eskimiş eskizlerden hangi resimlerin boyasıyla örtünmüş de
fark etmemiş resmi yazan.
Küçük küçük hayaller ile yaşarken
Mutsuzluğun rengi,
Umutsuzluğun kapladığı kadar siyahtır.
Umutsa
Beyazlar arasında görülemeyen kadar
Işık...
...
Benden başka gelen olmamış ki mezarına
Defnederken koyduğum çiçeklerde solmuş;
Başucunda birkaç,
filika benzeri tuğla;
Toprak,
sandığımdan da soğukmuş.
Aşk dediğin
acı eşiğinden başka nedir ki! ! ! !
Açısı olmayan gönyede yönünü bulmak gibi;
Benimki sahiden de yüksekmiş,
Hala nefes alabiliyorum,
Çözülmek-
Sevgili Dostum,
Öyle bir soru sordun ki? Kendimle hesaplaşma noktasına getirdin beni. Nereden başlayacağımı da inan bilemiyorum.
Sanırım başlamam gereken yer, neden şiir yazdığımızı irdelemek olmalı. Öyle ya, deşifre olduğumuz yer orası değil mi?
Bizlerin amacı
düzene uymak değil;
Düzülmemek olmalı.
Ayan beyan açıktır ki;
bizleri üzenler;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!