Erol Dal Şiirleri - Şair Erol Dal

Bir arkadaşım vardı
adı Muhittin,
devamlı gaz çıkarırdı.
Biz anlardık ondan çıktığını ama,
O bize,
Motordan derdi.

Keskindi ucu sözlerin, incindim.
Dileğim söz yerine
Bıçaktı.
Kesildim.
Kesildi.
Kesil

Kuşlar;
Kafeste
Şarkı
SÖYLEMEZ! ...

Kitap kalındı.
Dokunan
Alındı.

Kitap, hafifti
Okudular.

UNUT
kelimesi kelimesine KUNUT ile birdir.
Yani birşeyler KUNUTA döndüyse unutmak üzere hazırlar zihin kendini.

Önce dokundukların silinir,
sonra öpüşlerin birer kar tanesi gibi asfaltta erir.

Gündemi,
rakı saran tekelcinin gazetesinden
Yarım yamalak takip ediyorum.
Can alıcı yerinde haberin
Bitiyor meret.
Sinir oluyorum

Oynadım ve kaybettim
Cilvesidir işte yaşamın kumar;
Sinsice yapışan
Dudaklarından
ED/99/Mekan

Ufkunu aramak için dönersen ateşe
söner yüzün sana...

Ateş yakarken seni

Sen,

Ay’a sakladığım mektuplarımı yırtma ne olur.
Adın, ay’a ulaşsa da
Bana bırak
Buruşmuş geleceği.
yalnızım nasılsa.

Henüz çıktım güneşe
Benden tek iz kalmış
O da adın.

Silemezsin.