Kaçıp duruyor avuçlarımdan bahar
Sinsi bir ilkbahar yelinin koynunda
Acıya tutsak,kör ve yalnız kaldım.
Gözlerine ulaşabilmek içindi yalvarışlarım
Yakarışlarım dipsiz bir kuyudan ibaret.
Sessizliğimdeki resmin tuali sen,rengi sen,sesi sen
Karanlık sustukça ağırlaşır
Ve her bilindik acı yaşandıkça soysuzlaşır...
Hani bahar dallarında birer taze meyve gibi yeşerecektik
Filizimiz topraktan,rengimiz bahardan olacaktı.
Yok yok! Biz solmaya alışık değiliz
Yol uzun,çok...yokuş!
Ah elleri sevda boğan yalnızlıkların kaçağı
Adına hüzün değmiş ki
Yine de bırakma bu yorgun sevdayı.
Sen uzak mı sandın
Ve bir şiirde bulurum seni
Gözlerimde yorgun yağmurlar
Bahar kokan ellerinde hasret
Bulurum seni
Yangınımın alevine düşmüş
Gereğinden fazla bakmıyordun,
Gereğinden fazla susuyordun
Ve gereğinden fazla yoktun...
Hani hayatta birşeyi çok istersin ya!
Ama herşeyden çok istersin,
Yürüyorsun zorlu yollarda tek başına
Sıcağına hasret ellerin,aşık dokunuşların
Yanaklarından süzülen telaşlı yağmurlar
Kaldırımlarını ıslatırken sessiz yalnızlığının
Asla vazgeçme,bir daha dene...
Güneş akıp gitti
Yalanlarla dolu günün ardından
Ve yaralı bir kuş yüreği tedirginliğinde
Soluk sabahların ayazında kaldım
Gözlerinden uzak
Ellerinden umutsuz...
selenime
Bir ilkbahar ılıklığı sinmiş tenine
Mayısın o görkemli şefkatine sığınmış
Hayallere değil belki ama
Bir gülüşe vurulmuş,
Bir yüreğe kavuşmuşsun
Titrek bir sokak lambası ışığı
Bir oraspu yalnızlığıyla karşılıyor sabahı
Silik ve umarsız.
Yağmur çiseliyor,yavaş sesli,yumuşak ve hafif ıslak
Yağmur çiseliyor
Tüm hayalleri ıslatarak...
Boğuluyorum
Kimi sevsem kendimden veriyorum
Sığ yanlarım boğuluyor,derinler susuz...
Ateist bir peygambere tapınıyorum
Beni yalnız cehennem anlıyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!