Erdoğan Ergin Şiirleri - Şair Erdoğan Ergin

Sen güldükçe gülen kalbim
Dudaklarıma yansıyan göz yaşların,
Bir çocuk gibi buruk,
Ve bir sürgün belki beynime,
Bana kızışların,
Ya da bir şairin dediği gibi;

İlk çirkinliğini gördüm insanlığın.
Verilen onca güzel şeyin üzerine,
Bir şişe zehri boşlatılışını,
Ve ondan yıkanan yüzlerin
Lekesini…
Belki de ilk defa

'Hayata neye sitem edeyim ki,
Kendimden başka'

İşte ayrılık,
Üstünde yüzlerce yüklü şiir
Ve alışkanlık

karanlığa gömüldük, ufuklar alındı, simsarlar avda
kenara atıldık,mariflik boş, demir unutuldu tavda

Ne atları var, ne silahları, kuşanmışlar kelamlarını
Ne adları var, ne ahlakları, kuşanmışlar haramlarını

Vadim senindir uzan gitsin...
Dedi Azdavay, insanlığa
Bir yığın insan birikti,
Her biri, sarıldı, memleketim dedi
Yemişler topladı, fidanlar dikti
Bulamadılar şehirler arasında eşini

düşüncelerimin eskidiği oldu
gecelerin sabahı ayarlamadığı vakitlerde
uykusuz yazılar yazdım
dönemeçlerde kaldım
vakitlerin kuramadığım olduğu
kendimi sevmediğim

çiçek açmış kimin umrunda
uğrunda ağarmış saçlarım
gözlerimin altındaki isyan
varken içimde sensizlik korkusu
yediverenler serilmiş önüme kimin umurunda

Küçük bir hayvanat bahçesinde
Uçsa kelebekler,
Bir elma ağacının tepesinde
Açsa çiçekler

Dokunsa Ali, Veli

De ki; Ben özgürüm
Kuşlar çırpınca kanatlarını,
Altında üşürüm
Bir sincapla kovalamaç oynarım,
Meşlerden mantar toplarım
Kırlarda adını bilmediğin çiçeklere dokunurum