Bana aşkı sordular,
Bir suskunluk kadar derin,
Bir vedanın ucunda asılı kalan nefes gibi.
Göz göze gelemeyen bir iki hatıra,yıllar sonra ...
Kara sevda bir sayfa üç kuruşa,
Bir ömür hazan oluyordu…
Kitabım hâlâ okunmuyordu.
Gönülden gönüle olmadı bu kara sevda…
Ne ben sana anlatabildim,
Ne de sen… sen okuyup anlayabildin.
Öyle bir an gelir ki, şair yorgun...
Sayfalar eskimiş, kalem suskun.
Kelimeler anlamsız, dil suskun.
Gün akşam olmuş sen...
Sen yine yoksun.
Sen benden gittin gideli,
Zaman değerini kaybetmiş…
Benim için artık fark etmiyor;
Saat hep aynı yerde.
“Geleceğim” dediğin, gelmediğin
Zamanın içindeyim...
Sen bu kentin kötü huylu insanı...
Sen bu kentin kendini beğenmiş insanı...
Anlayacaksın bir gün, gerçek sevginin ne olduğunu.
Terk edildiğinde, terk etmenin acısını öğreneceksin.
Yalnızlığın, sana geride bıraktığın yalnızları hatırlatacak.
Sen çekip gidince bu sevda biter mi sandın?! (1)
Hatıraları bırakınca, acılarım diner mi sandın?
Yüreğimde neştersiz açtığın yaraya bakmak kolay mı sandın?
Aşkın yükü ağır olunca, sen taşıyamadın...
Ben yandım, ben aldandım!
Sen çekip gidince bu sevda biter mi sandın?
Ben senden sonra, ben de beni bulamaz oldum.
Bendeki senin peşinden koşarken
Çok yoruldum… Ben artık bana uğrayamaz oldum.
Sen hiç kıskandın mı?
Elinin ellerine değmediği ve tutamayacağın bir ele uzanan eli!?
Hiç kıskandın mı,
Senin yerine onu koruyacak, duaların gücüyle semaya açılan elleri!?
Ya da
“Sen şairsin, bize aşkı anlat!” dediler...
Dedim ki:
Canın yanmadan anlayamazsın
Sırılsıklam âşık olduğunu...
Aşk güle benzer,
Senin ile sensiz başlayıp biten gecelerimde, bir gelsen...
O güzel gözlerine bakarken kaybolup, ben kendime gelsem.
Bir cigara yakıp, derin bir nefes çeksem...
Baldan tatlı sohbetinin değerini, gözlerinin içinde kaybolup dile getirsem.
Bir fincan kahvenin hatrıyla, seninle birlikte bir kahve içebilsem...
Bir yudum sen, bir yudum ben...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!