Erdal Ay Şiirleri - Şair Erdal Ay

bir ağacın kökünden filizlenen
küçük küçük fideler gibi
yeşeriverdik,uzayıverdik
yaşamın içinde kendimizi buluverdik.

yazın sıcağında kavrulduk

seni bu akşam bir köşeye koyasım var çocuk
senden uzak bir yerlere gidesim var.
hiç kusura bakma ama bende ki çocuk
kendi kendime sorgularım var.
seni sende bıraksam bu aralar
gidiversem yanından.

bütün kuşlar
olmayacak gökyüzünde böyle giderse.
kanatlarının sesini,süzülüşlerini
çok üzgünce özleyeceksiniz.
biliyorum bir gün
yüreğinizdeki sevgi geri gelecek.

minicik bir burnu
küçücük ağzı vardı
yanakları tombul,yumuşak
çok tatlı bir gülüşü vardı.

biraz daha büyüyünce

mutluluğun türküsü söylenmez artık
hepsi çoktan unutuldu.
olmayan paranın tutsağı olduk
bu yüzler hiç gülmez artık.
her şey kıtken çoktu her şey
varsa da şimdi alınmıyor artık.

Hayat geçti
Seçimler,geçimler derken.
Farkına varmadık
Yaşlanıvermişik.
Nasihat verirken
Akıl alır oluvermişik.

Ne çok özlemişim seni
Şiir olmuşsun bende,yazıyorum.
Seni gönlüme koydum
Sen istemesen de senden cikaramiyorum..
Vallahi de şikayetim yok
Sevginden.

duydum ki beddua edermiş ablanın birisi
ben ona ne ettim ki bilemedim.
hayret! hiçte saygısızlık etmedim
nedendir bilemedim.
kardeşlerimden ayrı tutmadım
hatta büyük diye önde tuttum.

neresinden başlasak
hangi ucundan tutsak
ilmek ilmek her birini saysak
çözülmüyor bu düğüm.
alt alta koyduk olmadı
üst üste bindirdik dolmadı.

içermisin dediler
neyi neyle dedim
birbirlerine baktılar,
güldüler.

gülüşleri bitince