Gel gör kaldırımda açan çiçekleri,
Ezilecek olmalarına bakma.
Bulundukları yeri seviyorlar,
Ezilmeyi önceden göze almış hepsi...
Ben,
Seni ilk gördüğüm haline aşıktım.
Hele o kokun...
Ne zamanki o koku,
Başkasının üstüne sindi,
İnsana ne kadar acı veriyor;
Cevabını bildiği bir soruya çözüm aramak,
Olmayacak bir şey için hayaller kurmak,
Sevmediğini bildiği birine aşık olmak.
İnsana ne kadar hasar veriyor;
Seni kalbimin en ortasına koydum Açelya,
Sen her kıpırdadığında kalbim daha da ağrıyor,
Sende içerde dans ediyorsun.
Ama dans et Açelya,
Kalbim ağrısın önemli değil,
Bana karamsar şair diyorlar,
Güzel bir isim değil mi?
Beni "üzgün bir adam" olarak tanıyorlar,
Söylesenize bu isme,
Sevineyimmi üzüleyimmi?...
Seni göremediğim günler,
Gölgemden bile daha karanlığım.
Sen olmayacaksan gündüzlerimde,
Ne anlamı var ki aydınlığın.
Seni düşleyerek yazdığım şiirlerde,
Korkunç gelirdi küçükken,
Karanlığın içinde beklemek.
Şimdi en sık yaptığım şey,
Karanlığın içinde düşünmek...
İzmirin soğuğunda,
Otobüsün içinde bir bebek ağlaması,
Bana bakıyor.
Solumda sen,
Bebeğe mi baksam sana mı?
Sana olan aşkımı anlamak istersen;
Bir gece aya ve yıldızlara bak,
Ve uzat ellerini havaya uzatabildiğin kadar.
İstediğin kadar dene,
Kavuşabilecek misin onlara?
Umutlar hep üstümüze yıkıldı,
Hayaller hep siyah poşette.
Ne istediysek olmadı,
Yarım kaldık her nefeste.
Bir hedefim vardı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!