Eski zaman şarkısı,
Tozdan daha küçük bir anı kaybolurdu odamda,
Ağlamayı öğretmek için saklanan bir demet pırlanta,
Kol saatimde beliriyor çığlık atan yankısıyla.
Işık, suyun içinden dans ederek ve bazen hüzünlü,
Gözlerimi yaşartan dostlarıyla yolun karşısında,
Aklımdaki tüm evlerin odalarında gizli bir cümle var
Hepsinin tadı kendine has ve lezzetli
Bazılarında hüzün bazılarında yarın var
Yaşadıklarımın kırıntısını hepsine serptim
Yolumu kaybetmem imkânsız
Eşiğe geldiğinde hissedersin benden var olanların rüyasını
Fabrikaların battığını gördüm
Kara dumanlar kuşların kanat çırpmasıyla yok oldu
Bulutlar çimenlere yardım etti gözyaşlarıyla
Sel oldu aktı yeşiller
Kuzuların sesini duyabiliyorsan
Gecenin ağrılı sessizliği,
Sancılı bedenime sinerken,
Yalar gözlerimi uykusuz iki damla gözyaşı,
Peşinde pişmanlığı bırakarak.
Mutluluktan kar yağar hızlıca,
Aniden biter ve arzularımın üstüne yaşlı bir kefen gibi bürünür.
Kendini birden sokakta bulan adam,
Küçük rengi haki bir çantadan çıkardı gaz bulutlarını.
Yaydı, düzenleri ortama göre dağıttı ve çekildi.
Kendini birden sokakta bulan kadın,
Kayışlara bağlanmış uzun siyah demiri çıkardı yularından.
İşte böyle bir hayat,
Boşluğa yazıyormuşum gibi,
Nedensizmişiz gibi.
Dağlara çıkmadan yazdığım her ağaçtan özür,
Aşık olmadan ağlayamazsın.
İşte böylesine soğuk bir gecede,
Akıyordu su en sıcak yerlerden kalbimize,
Ama bu günah…
Kime kızmalı?
Yazmadığımız kadere veya görmediğimize mi?
Kaçma benden,
Sanki her şey doğru mu?
Bu yol hep başa çıkıyor,
Uğraşma sende.
Düzen devam edecek,
Kaderim,
Susuz tarlada yeşermeyi bekleyendir.
Güneşe küsmese bile,
Suya özlemi her şeye bedeldir.
Bu öyle yazılmış bir yoldur ki,
Dışarı çıktığında,
Kaderinin dilini ana dilin gibi bilmelisin,
Kilitlediğimiz gerçekler kendini çok belli ediyor.
Su üstündekiler neyi gizliyor?
Geniş zamanlı cümlelerin kesin yargılarından vazgeçmelisin,
Suskunluk daha fazlasına yetmiyor,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!