Emir Muhammet Taha Gedikli, 31 Aralık 2000 senesinde Fransa'nın Alsace bölgesindeki İngwiller kasabasında dünyaya gözlerini açmıştır. Çocukluğunun yarısını İstanbul'da, diğer yarısını da yurt dışında geçiren genç şair, en başından beri tiyatro ve müzik alanlarına ciddi meyillidir. Kulak yeteneği sayesinde kendince birkaç parça çaldığı gitar, piyano, ud, ney, bağlama gibi sazlarla da alakadardır. Kendisindeki bu hususiyetleri keşfetmeye başladığı ilk günlerde şarkılar besteleyerek, daha sonra Fransa'da yaşadığı ırkçı muamelatın artmasıyla tarih ...
İstikbâlde bugüne avunmak diyeceğim!
Kalabalık yalanla sınanmak bileceğim!
Gerçekleri tenhada yalnız aradığımda,
Artık kalabalıklarda bile bulabileceğim!
Şol esen rûz-i gârın âhı var, benim değil,
Diyorlar ki bu âşık aşk şiirin yazıyor.
İmtihanın gafiliyim ben keza, âşık değil;
Söyleyin ki bu gafil âh şiirin yazıyor.
Döner asılı devran, döndürene bakmazlar.
Ben Aksa'yım.
Şu garip doğunun yalnızıyım.
Yer bana küsse de ben göklerin yaldızıyım.
Asırlardır güneş gibi kalplere parlıyorum;
Ümmeti kim dağıtsa gene ben toparlıyorum.
Ah şu aziz gençler bir de mescide aksa,
Ben Ayasofya'yım!
Gözleri yaş ve avlusu kan dolan.
Biliyorum ki yaklaşıyor o yaklaşmakta olan.
Canımı kafir değil, müslüman yakıverdi,
Senelerce gafletin camından bakıverdi.
Susuyorum daima susulabilir kadarınca,
Ben Türkistan'ım.
Sessizce akar kanım.
Orta Doğu denilende benim de acır canım.
Nice zaman gelip geçti, yıkıldı dört bir yanım.
Ne duyan var ne soran unuttunuz mu beni?
Sizin akan kanınızdım, kuruttunuz mu beni?
Kim bu mîmar ki şol îmârında yüzün gizleyen?
O sânî ki her san’atından kulûba işleyen...
Yalnızlık mirası hâtıraların,
Elde avuçta kalan yalnız üzülmek.
Ölüm yakmazken lambalarını,
Tek çare var, o da mâziye gülmek.
Türlü lezzetlerle dolu bilirim çocukluğumu,
Bir masa örtüsü hatırlatır bana mutluluğumu,
Kararlar saf ve temiz, yüzde masum bir gülüş,
Şimdi karanlık maske ardı, kül gibi dökülüş.
Ne maden ne de kâğıt, paraya saf bir hayret.
Yolculuk var sonsuza, ey nazlı arkadaş, gel.
Bekliyor seni taylar, ey nazlı arkadaş, gel.
Bu yol hüzünden geçer, diken doludur üstü;
Geçelim, yıkılsınlar kâfirin taştan büstü.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!