Emir Gedikli Şiirleri - Şair Emir Gedikli

Gönlünden kir-pas akarken,
Cemâlinden nur aksa ne?
Hoşluk tende değil canda,
El-alem tene baksa ne?

Yıkılsın izm'ler, kırılsın putlar!
Ve doğsun ufuktan güneşi İslam'ın!
Aşılsın inkilap adlı hudutlar!
Dokunsun kalplere neşesi İslam'ın!

Cahilin, gafilin dânâsı O'dur.

Hakîkat pınarından içsem içsem doymasam,
Önümde kâğıt kalem, bir de tahtadan masam.

Ne geldiyse başımıza ölüme inanmamaktan,
Şu yalancı dünyanın yalanlarına kanmaktan.

Dünya bir imtihandır,
Dönüp isyan eyleme.
Zaman dolu bir tastır,
Döküp israf eyleme.

Gözyaşım söndürür mü yanan gönlümü?
Kararmış kalplerin ortasındayım.
Aksi kir-pas olan paslı aynanın,
Görmediği bir kör noktasındayım.

Ak kefeni allatır şehitlerimin bedeni,
Şeref yoksunu Avrupa mıdır asli medeni?
Bazen dost aldatır fazla merhamet edeni,
Dostluk bahane unutma seni ardından vuranı.

Akif derdi ki "inmez bu kan kızıl al sancak.

Ne bir ok ne de kurşun atsalar ona değmez,
O ki cihân yıkılsa kıymetinden kaybetmez.

Dökülmüş yaprağın göğe bakıyor,
Haberini alanın gözü akıyor.
Kudüs'üm, sokağın ceset kokuyor,
Kim bıraktı seni, canım vatanım?
Kudüs'üm, bu hâlin yürek yakıyor,
Kim unuttu seni, canım cananım?

Kuta damladı kanımız,
Yürüdü görklü şanımız.
Ardımızda sevenimiz,
Bizi bekleyenimiz var.

Yürür iken bu yollarda,