Emine Genç Şiirleri - Şair Emine Genç

-Aşkın önünde hiç bir engel duramaz-

Bir masalın içinde yaşıyorum sanki
Gözlerimde yangın artığı umutlar
Yok olmuş ormanların
Arta kalan küllerinden yeşertiyorum fidanları.

Hasretin gün be gün işliyor içime
Bilesin!
Gecenin kasvetine sığınıyorum
Özlemler... bitanem!
Özlemler otağ kuruyor şehrime
Yoruldum sensiz çıktığım hayat yokuşlarında

Bu gün bayramın üçüncü günü
Yine yalnız ve sensizim
Canımı acıtıyor bu yokluk
bu kimsesizlik..
Uzanıyor ellerim
o bomboş karanlığa

Haberin gelmez oldu gurbet ilinden
Anlayanın varmı halinden dilinden
Sen yoksun ya...
uzağım evinin yolundan
Neredesin boncuğum?
serfirazım nerede?

Akşam güneşi..
Batma umutlarımın ufkuna.
Dağılıyorum kayboluyorum karanlıklar da.
Gece olunca çöker yalnızlık gözlerime
Ağlarım çağresiz kimsesizliğime
Ay'ı, yıldızları ve düşleri sararım koynuma.

Ölü bir çocuğun
Gözlerinden baktım hep dünyaya
Vurulmuştu tüm umutlarım
Ki bu yüzdendir, gözlerimin..
Yuvalarından çıkacak kadar
Büyük ve hüzünlü olması.

Söylenen her şarkı
yer bulurdu gönlümüzde

Bin güneş doğsa üzerimize
ısıtamazdı üşümüşlüğümüzü

Bursa da; Akşamları serin bir yalnızlık eser penceremden. Az uzatsam başımı dışarı, kıyamet kopacak sanırım. Aslında koptu kopan benliğimden. Ne zaman seni düşünsem, kayıp yanlarımı hatırlarım.

İnsan; tüm hayatı boyunca, kendisini anlayabilecek insanları arar durur. Bu insana; has bel kader bir şekilde denk gelirse, ona sıkı sıkı, bağlanır. Hele birde ilgi alaka görürse o insandan, kendini sevildiğine inandırmak için, olağan üstü bir çaba sarf eder ve bunu da başarır. Beyninde yarattığı bu olayı çok rahat aşka dönüştürebilir, çünkü onu tamamlayacak doğru insanı bulduğuna inanır. Hayal dünyasında yaşamaya başlar, kendini öyle kaptırır ki, karşı tarafı anlama zahmetine bile girmez. Diğer taraf bunu hissettiğinde, geri adım atar, yanlış bir şey yapmak istemez. Çünkü durumun farkındadır. İnsan ilgi ve alakanın azaldığını fark edince, derin bir yeis içine düşerek, yine kendi ürettiği, asılsız fikirlerine dayanarak, senaryolar yazmaya başlar. Akabinde umutsuzluk, çaresizlik, acı, gözyaşı, ne varsa işte, hepsi artarda gelir. İnsan; bir türlü gözlerini açıp, gerçeği kabullenmek istemez.
Zaman geçer, geçer, geçer, geçer..

Ve sonunda kafasına dank eder ki, kendi yalanlarıyla kurduğu bu dünyada, kendine işkence etmekten başka, hiç bir şey yapmamıştır. İnsanın kendi kendine ihanet ettiği kadar, kendini aldattığı kadar, yalanlara boğduğu kadar, kimse kötülük edemez. İnsanın dostu da, düşmanı da kendisidir.

Acımın yüreğimi çürüttüğü günlerden biriydi, arkadaşımın göndermiş olduğu sesli şiiri tekrar tekrar dinliyor, acılarımı kanırtıyordum. Bir hüzün bir yalnızlık vardı sözlerinde, yorumcunun sesi göğüs kafesimin odalarında yankılanıyordu. İşte onunla ilk karşılaşmam böyleydi. Sonra mp3’ün ismine kaydı gözlerim, yorumlayanın adı yazmıyordu. İnternetle yeni tanıştığım zamanlardı ve onun hakkında nasıl bilgi bulabileceğimi bilmiyordum. Sonra google ile tanıştım, şiirin birkaç sözünü yazıp, aramaya başladım. Kimliğinden emin olmadığım, bir siteye düştü yolum. Kaydoldum fakat içeriye giremedim. Daha en başında vazgeçmiştim. Bir daha o siteye hiç uğramadım, onunla tanışana kadar.

Evliliğim çatırdıyordu, hiçbir şey istediğim gibi, hayal ettiğim gibi değildi. Mutsuzdum ve aile mi de mutsuz ediyordum. Ayrılık kararı verme aşamasındaydım. Çocukların ödevlerini araştırırken bir edebiyat sitesine rastladım. İlgimi çekmişti, çünkü çocukluğumdan beri, günlük tutar, aklıma geleni yazardım, şiir yazmayı ve okumayı çok severdim. Birkaç ay siteyi takip ettim, bir cesaretle yazdıklarımı orada paylaşmaya başladım. Orası benim kuyum gibi olmuştu, içimde kalmış, birikmiş, söylenmemiş ne kadar söz varsa, hepsini yazmak, yüreğimi boşaltmak istiyordum. İlk birkaç denemem, çok kötü eleştirilere maruz kaldı. Hatta bir ara yazdıklarımı paylaşmaktan vazgeçmeye karar vermiştim. Fakat fazla uzak kalamadım. Bu site benim için mucize gibi bir şeydi, orada olmam gerekiyordu. Cesaretimi toplayıp, iyi ya da kötü paylaşmaya devam kararı aldım.

İlgimi çeken birkaç şairi takip etmeye başladım, sanki hepsi birbirine benziyordu, aklım karışmıştı. Hele bir şaire fena takmıştım, öyle güçlü bir kalemi vardı ki, onu okurken parçalandığımı hissediyordum. Fakat hakkında pek bilgi yoktu, şiirleri dışında. Ona olan hayranlığım hayalimde bir kahraman yaratmıştı ve sonrasında dinlediğim o sesli şiir. Şair ve şiir de ki sesi harmanlayıp kahramanıma can verdim. Bir şiir yazdım. Hayalimde yarattığım, kağıda döktüğüm bu şiir epey ilgi çekti. Sonrasında bir çok şiirler, hikayeler yazdım.

Ufkum kadar karanlık artık her bakışım.
Arama, bulamazsın..
Kalmadı gözlerimde o yüce aşkın.

Gidenlerden oldun ya sen de
Dönme artık..