Duygu Günkut Şiirleri - Şair Duygu Günkut

Akıp geçiyor içimden selin apaçık
armonisi oluyor
fırtına sonrası sessizliğinin,
ben bir akşamüzerinden geçiyorum,
boğazın mavi derinliğinden,
bulutlardan yere çakılmış

Çok sevmişti, çok seviyordu…
Birşeyler istiyordu ne olduğunu bilmediği
Gözleri bakışlarına değince
Uçuveriyordu gönlünden sürü sürü güvercinler
Kanat açıp geride bırakıyorlardı çırpınan ufacık yüreği.

Hayat doluymuşum
Üstelik de komikmişim
Eskiden...
O böyle söyledi.

İçki masalarında

Sen, ben olmadan
Daha güzeldin!
Sen daha yeniydin
Ben eskitmeden
Senin o balçık gözlerini…

Havanın hiç tadı tuzu yok bugün
Ve bu yüzden benim de…
Haziranın tam ortası,
Bu kadar kederli gökyüzü olur mu?
Bu yemyeşil bahar dalları
Uzanıp tutar mı ki şu hiddetli bulutu.

Tarih ne benimle başladı
Ne benimle bitecek
Ama ömründe bir süre
Biliyorum, benimle geçecek.

Çünkü karanlıkta birbirlerine akan ırmaklardır insanlar

İşte tüm yollar bitti!
Buraya kadar...
Sana çıkıyormuş meğer,
Tüm çıkmazlar.

Benim yolum yoktu ki zaten...

Yürek akıldan üstünmüşçesine
Kendi bildiği gibi davranır
Bir kedi yavrusunu severmişçesine
Kucaklar birşeyleri
Akıl başını öne eğer bilgece,
Kendi zamanını bekler.

Yemyeşil yapraklı bir nane
Yeşeriyor içimde.
Tazeyim,
Tazeleniyorum yeniden,
Bir kozadan
Bu kez bir örümcek olarak doğuyorum,

Bu akşam
Bir dostun kollarına atılıp
Doyasıya ağlamak istiyorum.
Ölesiye içip
Sarhoş olmak
Biraz da geçmişe yanmak istiyorum.