Devrim Tülay Şiirleri - Şair Devrim Tülay

Sev sen yine de geceleri
Bende severim
Geceler ki, suç ortağı
Hangi düşten kaçırsam aklımı
Yüzüm siyaha çarpık
Siyahı da seversin

Hani oturur ya gözleri
Gözlerinin dizleri dibine..
Öyle çelimsiz, öyle utangaç.
Aklın dolaşır yüreğine de çaktırmazsın.
Bilinmez bir vaktin orta şeridinde
Öylece kalakalırsın.

bu şehre ne zaman hüzün çökse
gözlerden kaçışan buhar birikir göğe
dili kopuk yürekler savrulur dört bir yana
tutar kara gecenin iniltisi
deli bir lodos kuşatır şehri
ve gün aydın olduğunda,

Aklımın gergefinde binbir hezeyan
Doğrulup dikilmek varken dünyanın karşısına
Ömrü çürütmek “onlar” uğruna

Geç değil zaman, uyanmak silkinerek
Gecenin o en koyusunda, aydınlanmak umuda

Oğluşuma..

Ağlasaydım çocuk
Küsecekti yeryüzü
Bir annenin, intikamına düşecekti gülüşler

Bir gün unuttuğumda uçmayı
Kanatlarıma tutunacak kuşlar
Yorgun savaşçıların uykusu abanacak gözlerime
Yenilgiye ram olacak yüreğim

Susunca nefes, zaman sonra

İçimden geçen nehirler
Issız…
Duvağına teller örülmüş gelin kız
Çığlığı kaçkın, kendinden evvel

Toz duman, mavi

Öldüğümde ben dostlarım
Ardımda kalan ömüre kanmayın
Gençtim, erkendi…
Sanmayın!

Devrim Tülay

-Babam’a-

İlk karşılaşmamız desem
Ben hatırlayamayacak kadar yeni

HAYKIRIŞ

Yüreğin çığırtgan sesimi bu haykırış
Yoksa çaresizlik nidası mı?