Bir kasım sabahı izliyorum hayatı.
Ayaza meydan okuyup yola düşen insanları.
Yalancı güneşin ardında,boyunları bükülmüş,
Artık kimse gülmüyor.
Hep uzak bakışlar görünmeyen yerlere.
Sonra gülüyorum halimize,
Bazı yürekler vardır,
Umutsuzluğun içinde yok olmaya mahkum.
Dört bir yana çarpar,
Çıkış yol arar.
Ama bulamaz.
Bir damla umut uğruna,
Ey İstanbul! Korkuyorum senden
Issız sokaklarından
Nereye gidersem beni takip eden gözlerinden
Ben en büyüğüm deyip
Göğe uzanan kubbelerin den.
Ey yedi tepe İstanbul
Hırçın dalgaların sesi gelir kulağıma
Gözlerim kapalı hayallerde
Bilirim dans eder ay ve deniz
Benden habersiz yaşar aşkını doyasıya
Kıskanırım dansını
Yarine sarılışını
Kavruluyor yüreğim,
Gözlerime asılı damlalarda.
Yüreğime taş oturmuş sanki,
Boğazıma saplanıyor hançerler.
Beynim işlemiyor durmuş artık.
Ağazım kenetlenmiş açamıyorum.
Şu alem de ne çocuk olabildim.
Ne genç,
Ne de kadın.
Yüreğimin hıçkırıkları arasında
Ne ağlayacak omuz bulabildim,
Ne de sevecek gönül.
Bu sıralar
Bu sıralar aldım başımı gittim sanki çok uzak diyarlara.Kapandım kendi alemime.özlemle bana göz kırpan kitaplarımı attım bir köşeye arada gözlerimi çevirip uzun uzun bakıyorum sadece ‘’hadi gel seni kaçıralım maceraların kucağına’’ der gibi boyunlarını büküp bakıyor bana.Ama yüz vermiyorum onlara hiç.Masamın üzerinde karalama defterlerim.’’Hadi be Canan neredesin.Üşüyoruz,al kalemini ısıt bizi’’diyorlar.Ne yalan söyleyeyim onlar da beni kandıramıyorlar bu sıralar elim varmıyor sayfaları açmaya.
Haaa! Birde beni çoktan terk etmiş bilgisayarım var tabii.O benden daha da kötü durumda.Bu sıralar çok nazlı.Bir kaç kelimeyi bile bir nazla,bir tafrayla yazıyor.Sürekli ‘’rahat bırak beni uykum var’’ diye sızlanıyor.Gönül bu sıralar yorgun uzaktan dostlarla konuşur bazen bir göz kırpar kaçarım.Darılmaca gücenmece yok tamamı.İşte böyle be dostlar.Bu sıralar ben çok uzaklardayım…
Bazen durup düşünüyorum.
Hayallere dalıyorum.
Her şeyin en başına dönmeye çalışıyorum.
Belki doğmadan önceye,
Belki de daha geriye.
Aşk girmeden kapımdan,
Ayrılık girdi.
Pembe hayallerin arasına,
Karabasanlar girdi.
Işıldayan gözlerin arasına,
Gözlerimi kırbaçlayan yaşlar girdi.
Acaba Masallar
Adı masal dediklerimiz acaba çocuklarımızın hayal dünyasını kirletmek mi? Hiç çocuklarımıza sevgiyle anlattığımız masallardan sonra onların içinde ne fırtınalar oluşturduğunu düşündük mü? İnanın bu sıralar kızıma masal anlatırken korkar oldum.Şimdi sizi duyar gibiyim ‘’ne alaka alt tarafı masal’’diye.Ama bir düşünün anlattığım masallarda hep kötü insanlar var.Üvey anneler,cadılar,büyücüler.Hatta kızıma okumak için La Fontaine’den Seçmeler diye hikaye kitabı aldım.Ama okurken benim içim karardı.Karga ile Tilki,Eşek ile Köpek,Kurda inanmayan keçi yavrusu…… Daha bir çok masal ve bu anlattığımız masallarda aslında çocuklarımızın o tertemiz yüreklerine aşıladıklarımız.Dünyada birçok kötü olduğu yada kurnaz olmaları gerektiği.Belki bazen bencilliği sevgisizliği aşılıyoruz. Ve büyüyene kadar da bu böyle devam edecek galiba.Annelerimiz babalarımız mesela bize neler anlatırlardı.Öcüler canavarlar belki varlıklarına inanmasak bile hep korkunç diye adlandırdığımız rüyalarımıza taşırız. Beklide bilinç altımıza kazıdıklarımız her zaman yanımızdadır.O korkuyla uyandığımızda yatağın altına baktığımız bile olabilir.
Pamuk prenses,kül kedisi ne gelmek istiyorum.Kızıma bu masalları anlatırken aklıma ilk şu geliyor.Acaba kızım şu an ‘’annemde ölecek babam üvey anne getirecek mi? ’’ diye düşünüyor diye aklıma geliyor.Ama malisef masalı nasıl yumşatacağımı bilemiyorum.O uykuya dalıp geceleri yanıma koşturduğu zaman ise acaba onun güzel tertemiz dünyasına neler soktum diye endişelenmeye başlıyorum.
Masal diye anlattıklarımız acaba çocuklarımızı geleceğe hazırlamak mı? Güzel yüreklere neyin tohumunu ekiyoruz kötülük mü iyilik mi?
Sizce hayatımızı şekillendiren belki ulaşmak isteyip ulaşamadığımız hayal,mutluluklar masallar yüzünden mi? Sizinle paylaşmak istedim duygularımı sizde benimle paylaşırsanız beni belki bu bilinmeyenden kurtarabilirsiniz...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!