Can Yücel Şiirleri - Şair Can Yücel

Kolay gelsin vapurun dumanı!
İnersin sen de birgün yeryüzüne,
Benim gibi yağmur diye!

İyi de edersin!

Ben bu evi
Bu baba evini
Manolyalarıyla, fıstık ağaçlarıyla, gülibrişimleriyle
Ve televizyonun üstüne asılı Onun resmiyle
Helasının işlemeyen sifonuyla
Kitaplarıyla ve rütubetiyle

Bu küfür küfür değil, küflü rüzgar,
Bu silsilesini siktiğimin koridorlarına
Demirli dosyalar gibi sıralanmış kapılardan
Ayaklarımın dibine kadar sokularak
Ve sezdirmeden üflüye üfüre
Parmaklarımın uçlarını kemiren

Karşı masadan çağırdılar, 'buyrun' dediler
'Keyfim yok' dedim bağışlayın, 'başımı dinleyeceğim biraz'
Sen misin diyen, bir curcunadır koptu
Ne kalabalık, ne kalabalıkmış yarab başım!
Bunca ayıp, bunca kayıp, bunca ölüm!

Ince uzun bir hayvan, carpiyor carpiyor
carpiyordu kendini taslara, canimi sikiliyor
canmi cekisiyordu yoksa? yok efendim dedi
yanimdaki adam, gömlek degistiriyor yilan
bu hallerden anlariz dedi azcok, bizde sinif
degistirmisdik bir zaman

Bir limon kalmış güneşten
Bi de dal uçlarında buhur
Bulutlar ki kar
Bulutlar yağıyor
Dizdüşümlerime...
Bir tahtaboştasın loş

Çok oldunuz be serçeler
Kapatırım şimdi kapıyı
Dedim
Dinlemediler beni
Ben de kapatmadım kapıyı
Varsın dinlemesinler

Dünyada senlen yaşaması zor
Ellerini tutuyorum ellerim yok
Ayaklarını okşuyorum
Ayaklarım kayboluyor
Dudaklarım dudakların
Gökyüzüne bakıyorum dudakların

Gökgürültüsünden korkup yamacıma sokulan sevgilime
Sarıl bana, sarıl, öp, öp, öp beni, dedim
Baksana allah yıldırımlarıyla resmimizi çekiyor!

Bir çift yaprakmış dalında yumuşacık
Tutmuşum, tutmuşum ellerinden senin
Düşmüşüz yavaşça bir sakin derenin
İçindeymişik, yeşilmişik, sazmışık

Balıklar gibiymiş sessiz ve karanlık,