Çağdaş Durmaz Şiirleri - Şair Çağdaş Durmaz

Gün yorgun,
ağarmış sakalıyla bir bulut,
salıncak kurmuş göğün göğsüne,
avutuyor yağmuru bir avuç toprak ile...

Zaman durmuş,

Sevmek bir ağacı nefes gibi,
evin gibi sığınabilmek gölgesine,
ve balta vurdurtmamak gövdesine,
konuşmasa da hissedebilmek,
yaşama tutunan kökleriyle,
yaşamayı hatırlayabilmek

Nereye gidersen git
aklını geride bırakmışsan,
yol kıvrımlı yada düz olmuş ne farkeder,
sevda denilen yükü sırtına aldıysan,
çıkılacak tek kapı ,
yine odur...

Ömür dediğin yanmaktır iki dudak arasında
sırf nefes alabilmek adına,
içine çekersin hayatı,
çektikçe biter zannedersin,
ama nafile...

Gece çekilir göğün yüzüne,
mateme dalar güneş,
bir durgunluk olur hayatta,
adı insan yorgunluğudur,
paraya kıyasla verilen savaşta...

Kulak asma , açılır perdeleri gecenin
dağıtılmış rolleri ile insanlar,
mesai denilen perdede sergiler hünerini,
gündüz seansları ,
sen izle ve gör aldanılmışlığın tiyatrosunu
Aldırma sen , yazılır birgün sana da bir rol,

Şairin lal olduğu andır
kelimelerden portresini çizsede hayatın,
anlatamadığıdır tek kelimenin anlattığının...

Şairin lal olduğu andır,
bütün tasvirleri kullansa da,

Kaleme yanbakan gecelerde,
sümen altı kelimeler çıkar ortaya,
sabaha dek karanlığı kovalarlar,
uykuya zindan gözlerle izlerim...
Böyle yalnızlığa sürgün edilişimin,
kaçıncı gündönümü sormak lazım,

Gül dikeniyle güzeldir tutmasını bilene,
sözler yalan söylemez her zaman ,
gözler ne yalanlar barındırır , bakmasını bilene...

Sevmek ağır bir yüktür , yürekte taşınır,
üzerine hasret denilen yükü çekmesini bilene...

Üşüyorum ,
normal değil bu mevsimde
soğuyor bedenim insanlığa,
bir pula satılan kula,
eyleme dönüşmediği için
suç sayılmayan,