Zaman ilmek ilmek yaralarımızı
Zaman yaralarımızı ilmek ilmek
Çözülecek bu düğüm
Her şey geçecek
Bu kış erken bitecek
Bağışla beni sevgilim
Sanki bizi bir yerlerde bıraktın gibi
Sanki pencerenden hiç güneş sızmadı
Sevilmeye pek aşinaydın da
Sevmek sana pek yabancıydı
Susup seyretsen,
Serinliğinde bir bahar akşamının,
Güçlüydün
Ve güçlü olmanın en acı portresiydin
Gözlerinde binlerce hayal kırıklığı
Binlerce acı gözlerinde
Sen kendi kendini büyütmeye çalışan bir çocuksun
Kanarsa dizlerin haber ver
Bağrıma basacağım seni
Sen kendini arayan bir çocuksun
Kaybolursan bir gün haber ver
Bulacağım seni dipsiz köşende
Kimseyi bilerek isteyerek kırmadınız.
Alıp parçaladınız
Bir çöp torbasına koyup kapıya bıraktınız
Sonra bir gün nedense
Siz pek günahsızdınız
Bile isteye yapmadığınıza
Kaçarım kendimden kurtulmak için
Kaçarım dizginsiz
Ne zaman bir uzak düşlesem
Düşer kalırım olduğum yere çaresiz
Bir göz dalarım uzağa
Bir bulantı gelip oturur içime sonra
Seninle uzun bir yola çıktım
Yolda binbir tür çiçek
Elinden tuttum sessizce
Gülümsedin...
Olabildiğine gerçek
Bir su gibi duruldu yüzün
Bin kez konuşsam da susar içimde bir dağ
İnler acısıyla gökyüzü
Gürül gürül bir yağmur yağar
Doğurur bir köpek bir köşede yavrular
Emzirir, büyütür
Ve tam orada bir umut doğar
Savanlarda
Ve o ileri görüşlü hayvanlarda
Bir dağın yamacında
Bazen denizin ortasında
Çoğalıyordu sesler
Sesler ki duyulmayan
Yalnız, gökyüzüne bakınca gülümsüyor
Şevket garip bir çocuk
Sanki bir yanı hep kan ağlıyor
Aradabir uzun uzun tek noktaya bakıyor
Çoğunlukla bir yere yetişircesine hızlı hızlı yürüyor
Gel otur Şevket diyor birileri
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!