Atları vardı
Safkan
Dört nala koşan
Bir de çiftliği İzmir’de
ve alabildiğine uzanan…
AY DAMLIYOR
Ay damlıyor gökyüzüne,
Duyulmuyor şıpırtısı…
Ölçüsüz…
Bekleyişin hüzünlendi gözlerimde
Eriyişin hayalimden
Silindi, gitti gözyaşların
Aynı beste, farkrlı duygular
Bir kitap ayracı gibi tınlıyor notalar
Her biri kaldığı yerde yeni bir başlangıca
Aldığı kadar gözyaşı döktürerek sızlıyor
Gökyüzü bile güneşini buluttan gizliyor…
Seni her ardımda bıraktığımda
kala kalıyorum hayata bir başıma…
Gözlerine baktığımda can buluyor kanım…
Biliyorum;
Sensiz de soulk alıyor
ve veriyorum; sessiz
Hiç uzaklaşmadım hatırandan
Sözcüklere dökemeim belki
Sökemedim ama anılarımdan
Yeterince gözyaşı da dökemedim
Beterince acılar yaşamandan korktum aslında
Son ufuk seyri bu,
Son bakış, talihimize;
Tarihimize not düşümüyor ayrılık;
Yine beraberce,
Yine birlikte…
Bahar yağdı karlı topraklar üzerine
ve gruptan ayrıldı güneş ufku umursamadan
ve henüz benliğini kaybetmemiş sular boyu
ve koyu renkli bir alaca karanlık
ve yaprak hışırtısı ile bestelenmiş bir matem
ve güler yüzlü
Batık gemi dalışlarındayız sanki
ve çatık kaşlarla
ve atık duygularla arıyoruz ümitlerimizi
ve katık bulamadığımız ekmeğimizi
ve uzattık
ve uzattıkça da uzaklaştı ulaşılmazlık
Bir garip oğlancık var
Elleri fırça tutan
Kalbinde tek O’nun sevgisi
İşliyordu nakış gibi
Renkleri desenleri…




Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!