Bilal Karaman Şiirleri - Şair Bilal Karaman

Hasretin bağrımda sönmez yanardağ
Ateşler ben gibi yanmıyor Elif
Gözlerimden akan sanki kızgın lav
Terk edip tenimi sönmüyor Elif

Âlemde yetişir bin türlü çiçek

Uzanan ellere, şefkattir nurdur
Hasretin terkidir, bayramlar bende
İlahi rahmettir, kutlu gururdur
Dostluğun arkıdır bayramlar bende

Geceler vardı...
Senli
Seherli
Ölümsüz ufuklar gibi.
Şafaklar vardı...
yürekli

Sen… Cevapsız soruların anahtarı

Yıldızlar ışıklarını çekti… sen doğdun
Güzelliğine teslim oldu bendeki ruh
Ben sen oldum

Düşlerimi emanetine bıraktığım ilkindi vaktiydi
Bir lütfun iz düşümü ile tanımıştım seni
Sevilmek ruhumda heyecandı
Kendime ait ne varsa bir gül edası ile göç etmişti

Kaç kez yüreğimi koymuştum ortaya

Zülfikar sus pus tu,

Çekilmemişti daha

Nefeslenmemişti
Bayat, gri

Bakışların sussa da kilitlense dudağın
Sözüm oldun bir kere ölsem de seveceğim
Asla vazgeçmem senden bu can senin adağın
Sözüm oldun bir kere ölsem de seveceğim

Esirinden say beni gönül fethini ister

Görmeyi mi bilmedim yüreğim mi aldandı
Kıymet verip sevdiğim eller gibi duruyor
Doymazdı sevgisiyle üzerimi örterdi
Baharımı yazımı kara bulut bürüyor

Mum ışıklı akşamlar şafakları delerken

Nicedir, düşlemiyordum bu şehirde seni…
Öpmüyordum yağmur bulutları ile gözbebeklerini
Hayallerim buz tutarken ümidin mahzeninde
Bir yanım su, bir yanım ateşti
Yemin olsun aramadım gidişini
Ne yüzümdeki tebessümde kaldın

Sevdiğime......

Yüreğim aşka susadığında
Yokluğun umutsuzluğa dönüşmedi
İçim kan ağlıyorken bile
Aşkıma ihanet etmedim hiç