Bilal Karaman Şiirleri - Şair Bilal Karaman

Sen rüyaya dalarken ben seni yaşıyorum
Aşkından sarhoş oldum kapında üşüyorum
Aç koynuna al beni sokaklar yalnız kalsın
Kapatalım kapıyı isterse ölüm çalsın

İlacıdır çiçekler hüzünlü yamaçların

Bilki......
Bıktım,
Kaldırım üstü sefaletlerden
Gizlenmiş alazlı iç çekmelerden.

Yasaklıyım....

Kalbin hançerlenmesi değildir
Aşkın ölümsüzlüğünü dirilten

Dilsiz güvercinler şehrinde kurşunlanan bendim
Tut beni

Kaç zamandır haberini almadım
Okuduğun bu son mektup bilesin
Seni sevdim, başkasına bakmadım
Okuduğun bu son mektup bilesin.

Sermayem yüreğim tüketme, dinle
Eskimeden ömrüm, yare var gelsin
Gençlik elden gider servet nafile
Var git böyle bilsin, söyle yar gelsin

Caddeler sessiz
Tükürsen düşmez yere
Titreyen hava yapışıyor ellerime

Kirpiklerimde buz sarkıtları
Kulaklarımda, idamlık mahkûmun

Pembeli konağın allı gelini
Aklımı başımdan alıp gidiyor.
Kalbimden vurmaya etmiş yemini
İçerime ateş saçıp gidiyor.

Ömrümün daracık sokağında
Gönlümün surlarına
Efsunlu bir kıvılcım bıraktın

Her şeyin tadı senden geldi
Güneşi oldun aşk gecelerinin

Ne serseriyim, ne de bir zavallı

Gün batımları resmolurken gözlerimde
Tutunup yağmurlara öpsem titreyen dudaklarını
Hastanın son isteği yerine gelmiş olur mu?
Ya da haberin olur mu?

O Sen Değildin Sanki

Gözlerini kaçırtıp vurup geçtin yanımdan
Yanlış mıydı gördüğüm o sen değildin sanki
İçimden bir şey koptu dilim tutuldu birden
Yalan mıydı gördüğüm o sen değildin sanki