Yazmak gerekir bazen. Çatırdaya çatırdaya dönerken dünya ayaklarının altında, zaman akmazken kum saati gibi umarsızca, bir yumruk oturuyorsa gelip göğsünün tam ortasına. Yazmak gerekir, korkusuzca. Kim ne der diye düşünmeden, çokça doğru kelimeleri de seçerek, sadece yazanın anlayacağı yüklemler kondurursun satır aralarına. Niyesi veya acabası yoktur söylenenlerin. Gökyüzü masmavi parlarken gökyüzünde, senin dünyan griyse ve geceye çalıyorsa gözlerin saklamak için her şeyi, kağıttan başkası anlamaz seni.
Yazmak gerekir bazen. Herkes senin yerine düşünmeye başladıysa ve kararlarını senin yerine verme niyetindeyse insanlar, patlamamak için bir meydanın ortasında veya susabilmek adına bir nefes daha. Yutkunamazsın ama çıkmaz o haykırış dişlerinin arasından, gözlerini sıkarsın akmasınlar diye, burnunun sızlaması en derinden gelirken, yazman gerekir. Patlarsın yazamazsan, dişlerin acır sıkmaktan, nefesin daralır, kulakların çınlar. Atamazsın kendini denize serde erkeklik var. Yoksa ne güzeldir dalgarın sesi. Döverken kayalıkları, bir martı gibi uçarcasına, tebessüm gelir konar yanağına.
Yazmak gerekir bazen, sıkılıyken yumrukların, hayatın tam ağzına vurmak istersin tüm gücünle. Daha da gel üstüme ey hayat! ... Aynı cümlelere kurulmuş farklı saatlerde, melodi bile değişmez. Eksiktir bir şeyler. Fazlalıkları kimse görmez. Eksikler terazinin dengesidir çünkü, zamana gerek duyulmaz öyle anlarda. Herkes başka pencereden bakar geceye, başka zamanlarda söner ışıklar, sigaranın dumanı başka bir odaya dağılır, başkadır duvarlarda yankılanan şarkılar; aynı gökyüzünün altında.
bir martının kanadından izliyorum seni
sesin martı çığlıklarına karışıyor
güzelliğin kaplıyor boğazın serin sularını
şaçların arasından kayan rüzgar savuruyor martıları
gözlerin dönünce boğaza
daha bir güçlü parlıyor güneş
Bir yirmi dört yaş hikayesi aslında hepsi.
Asabiyetini yitirmişliğine rağmen,
Zaman zaman tansiyon fırlamaları.
Umutlar ve hayallerden,
Karlı tepelere atılan ilk adımları.
Başına buyruk avarelikten,
gökkuşağında yedi renk var
her ağladığımda yedi ayrı renk çıkar gökyüzüne
ve her bir renkte senin adın yazar
sevdaya ve aşka inat
Gözlerimi kapatıyorum
Bir serin esinti karşılıyor beni Kuban kenarında
Atım dinleniyor suyundan içtikçe
Ayakları değdikçe serinliğe, gücü artıyor besbelli
Gözü keskin dağların zirvesinde
akşam kızıllığında bir günün
bir otobüsün en arka koltuğunda
ayrılmak bu şehirden, senden
otobüsün kalkışını beklemek
üçüncü peronda
muavin bağırırken içini çekmek
Şimdi bir şiir dolanır durur kalemin ucunda,
Yılı doldurmak için savrulurken takvim yaprakları,
Hasret birikiyor avuçlarımda.
Yazılabilecek onca şeye rağmen,
Gözyaşlarımın birikmesi gibi gözlerimde,
Bir türlü süzülemiyor kelimeler kalemimden.
Hangi günahın azabıdır bu ya Rab,
Kimin bedduasıdır bu,
Kimi kırdım ki hayatta,
Böylesine bir acıyı tattırısın bana.
Fırtınada yırtılan yelkenler gibi ya Rab,
Özlem getirdi gözlerin bu sefer
Gözlerime yaş indi sebepsiz
Savrulan bir hayatı dizginlemekti
Anılara dalmak eski melodilerdeki
Şimdi içimde bir yığın kül
Gözlerin hiç olmadığı kadar uzak
Bir gölge düştü sabahıma
Güneş tek bir ay parçasının arkasında
Tam yeniden doğdu derken güneş
Serin bir sabaha
Ayaz kesti tek bir ay parçasıyla
Martılar sustu, serçeler sustu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!