Ayşegül Atmaca Şiirleri - Şair Ayşegül A ...

nasıl olduğunu anlamadım hiç bir anda girdin hayatıma ve bütün dengelerimi alt üst ettin tehlikeli bir virüsmüş gibi bütün vücuduma yayıldın geçer dedim bu durum kendi kendime hep böyle gitmeyecek ya seni de unuturum günün birin de tıpkı diğerleri gibi seni de gömerim tarihime geçmedi gün geçtikçe yayıldı bu his kendimden korkar oldum nefret ettim kendimden tanıyamaz oldum kendimi seni görmediğim günler yaşamıyordum sanki boğazıma bir hıçkırık gibi takılıyordun boğulacakmış gibi oluyordum konuşamıyordum anlatamıyordum derdimi kimseye içime kapanıyordum gitgide kim sözünü etse tersleyip atıyordum laf ettirmiyordum sevgime bir dünya kurmuştum sadece sen ve ben hayaller kuruyordum ellerin ellerimde oysa sen başkalarıyla kimbilir ne alem de her gece şiirler yazıyordum sana sonra beğenmeyip yırtıp atıyordum hiçbirşey anlatamıyordu güzelliğini hiçbir söz hiçbir dize kendimle savaşıyordum her gece içip içip sarhoş oluyor seni yudumluyor seni içiyordum her şişede sonra ağlıyordum kaderime imkansız da olsa sevmiştim bir kere sen beni anlamasan da sen beni sevmesen de sevmiştim ama şunu bil ki hiç te pişman olmadım bir gün bile seni sevdiğime içimde bir umut bir teselli seni bekledim hep belki sen de seversin diye

yaşamak için ciddi olmak gerekmiyor zaten
kendi kurallarım var benim
ne söylersen söyle dostum ama fikrimi değiştiremem
kendi hayatımı yaşarım ben
ve kimseyi umursamam öyle fazlada
günü yaşarım ve yarını düşünmem asla

üzülme
ayrılmadık say
sen hep iyi şeyleri hatırla
hiç kavga etmezdik gül gibi geçinir giderdik de
bütün kötü sözleri
bütün çirkinlikleri

Ve sen gidiyorsun ve ben kendimi annesinin bile kabullenemediği
Yağmurda sırılsıklam olmuş bir kedi yavrusu gibi hissediyorum
Olmadı işte olmayacaktı biliyorum
Ne kadar debelensemde boştu
Hiçbirşey hiçkimse senin yerini dolduramayacaktı
Hep bir yanım öksüz bir yanım bir yanım yetim kalacaktı

sevgili günlük
bugün istifa ediyorum hayattan
ister korkak de istersen işin olayına kaçıyorsun de
ama bırakıyorum
artık kimseyi düşünmüyorum hatta kendimi bile
zaten kendimi düşünmekten uzun zaman önce vazgeçmiştim

şimdi gidemezsin
dışarda hava soğuk üşüyor ellerim
hem bu kadar kolay değil çekip gitmek
herşeyi bir çırpıda silivermek
beni böyle terkedemezsin

susuyorum artık hiçbirşey söylemeyeceğim sana yiyip bitirecek seni bu sessizlik bu vicdan azabı bakmayacağım gözlerine başımı öne eğip gitmeni bekleyeceğim göstermeyeceğim gözyaşlarımı bu defa en gururlu en güçlü tavrımı takınacağım giderken sen düşünmeyeceğim öyle ölümü falan da sımsıkı sarılacağım hayata bir bir yakacağım hatıraları seni yakacağım en başta çıkarıp kalbimden atacağım hakettiğin çirkefe gömeceğim hayalini hiç hiç acımayacağım sana içimde ki ölümünü seyredeceğim yaşlı gözlerle bakarken sen burkamayacak kalbimi o timsah gözyaşların döndüremeyecek artık hiçbir söz beni sana öylece bırakıp çekip gideceğim kendi yoluma

nazi kampına gönderilen yahudiler gibi
kalabalık mutsuz ve şanssızım işte
isimsiz bir mezarım belkide
kimsenin gelipte gözyaşı dökmediği
öyle ama öyle çok yalnızım ki
hiçbir dünya alfabesi ifade edemez hislerimi