Ayfer Artuç Şiirleri - Şair Ayfer Artuç

Göğsümün gülüydün
İndirdim yakamdan seni
sakladım açılmayan defterimin saramış yapraklarına..
kurumaya yüz tutmuştun
okşadım
yeşerttim yalnızlığmda...

beni unutma! !
de ki bir duraktım yolun başında,... sırçadan bir sığınak...
küçük şehrinin karanlık sokaklarında dolaşan bir peri... değdi yüreğine sihir..boşaldı yıldızlar.. kamaşan gözlerinin ardındakiler.. görmek istediklerindi...

aşk değildi adım..söyleyemedim.. çünkü ne olduğunu hisset istedim...içine daldığın gözlerin karanlığında, göreceğin bir damla ışıktı umut.. bul istedim...
unutma beni! !

(düş) düm
düş (ün) ce ve gerçek
arasında bir hiçtim.
bir mastürbasyonun depremi
ve huzurun rehaveti arasında
gittim- geldim

Gerçekle imgeyi
Sevmeyi bilmeyi
Dostluğu, vefayı
Çarptım çıkardım
Kendimde kaldım

istemez! gelme! !
bütün hücrelerimdeki yalnızlığı
silmeye yetmez gücün..
gözlerimin buğusunda
asla anlıyamayacağın hüzün
boğar seni sarısında..

niye geldin sanki
sensizliğe inat yaşanırken
ve ölümü unutmuşken
niye geldin sanki..
oysa
yalnızlığın izdüşümü gözlerini

bir gün daha ağarıyor bilmem kaçıncı kez tepemde
geziniyor tek tük insanlar senin olmadığın yerde..

habersizler senden
habersizler konup göçtüğün yerden
bir tek ben biliyorum o yemini

kar tanesi gibi düştün dünyama
hani sessizce yağarlar
hiç dokunmazlar ya birbirlerine
hani ağartırlar ya yüzünü toprağın
öyle düştün çöl olmuş yüreğime
sessiz...serin..

bir şehrin uğultusunda kayboluyordu hayatlar
kimi, bezgin umursamaz dönmüş sırtını
kimi, bitmedi diyor yaşanmaya değer her şey
med cezirler insan denen canlıyı inletirken
ne de sefil geliyor bütün değerler
söyle nerede dinecek deprem

zordur sevmek yürek ister
gergefte işlenen nakşın sabrıdır... emek ister....
naiftir gönüle uzanan yol..
kırılgandır taşlar..
kah parlar güneş.. çiçek açar..
kah gözyaşları yıkar...