Aydın Soylu Şiirleri - Şair Aydın Soylu

kimler yandı sen bilmezken
ki yandığında sen
kimseler bilmeyecek, bir ben
keşke yanmadan bilsen

oval kadehlerde dolanır gülüşlerin

unutmadan onca sözü
bilmem
aklımda tutabilir miyim?
sonunu getirebilir miyim misal
okuduğum en kısa şiirin
ve asıl merak ettiğim,

sen giderken
tüm hüzünlü şarkılar birden
aynı anda çaldılar içimde
aynı anda ağladı ferdi
33lükte iğnenin sesi
hangi feryat yakışsın sana

sonu gelmeden daha
bırak beni
bu şiirin ortasında

bırak vedamız olsun bu şiir
ben yazmayı bıraktım

ben bir denize sevdalıyım
bir çift denize
çocukluğumun duvarına asılı
gençliğimin yüreğinde yazılı
düşündükçe
gönlüm hala sızılı

benim bu erken koşmalarım
ve senin geç kalışının dünyaya
sebebi bensem
şanssız bir şairim belki ben
ondandır...

dümdüz bana bakıyor gibi düşlüyorum seni
kocaman gözlerin açık
iri dudakların
orta yerde serpilmiş gonca
ve öpüyorum derken seni
belki hafifçe dönersin diye

kuytu köşelerine bu şehrin
yağmur yağıyor sanma
seni öyle özledim
ki gözlerim
bıraktı o kaldırımlara
yansıyan akşam ışıklarının ıpıslaklığını

(sevgili babama)

ali veli kırk dokuz elli
sağım solum önüm arkam
daha gözümü ilk açtığımda
babam

yine ilkbahar usta
yine çiçek dökmüştür bastığın yerlerin
çıksam gelsem ben
dokunsa yanağıma
çiğ düşmüş fındık yaprağı gibi
serin ellerin