araba vapuru Kadıköy iskelesi önünde yavaşladı
ama bir türlü yanaşamadı
sen kırık saplı cezveme dolan telvenin
fincanımla oynaştığı gibi
yüreğimin önünde yavaşladın
ama bir türlü yanaşamadın
kıvılcım taneleri cadde üzerinde ak karanlıklara gömülü
aşkın ayrılığını yaşamsallaştıran eller seninkilerdi
bağrında bir yılan gibi sinsice yatıyor yalan
her bir adımda kelebekleşemeyen bir tırtılı eziyorsun
cehennemini öldürürken gözlerime her bakışta
ilk ateşi yakan düş karası sözlerin oluverdi
Çocukluğumun şarkısı..
çocukluğumun kuytu ve karanlık odalarının..
Öylece rast gelmek..
'isabet' olsa gerek..
Çocukluğumda şarkılar saklıysa
bu şarkıda da ben saklıyım galiba..
içimi tırmalıyor bu sebepsizlik.
yetişemedim kendimden ötesine..
halbuki önce kendimdim yetişmem gereken.
denedim yaşamayı
ceviz kabukları ardında..
olmuyor,
Yaşamak gülüm..
Seni gece ve gündüzün tekil halinde
Sonra kemer gibi sarmalayip ay ışığını
Dolanmak bileklerine...
İlk adımını atan çocuğum ben simdi
iki kişi görmüş,
üç kişi duymuş
kimse bilmemiş
nesi önemli?
çocuk oyunu değil ki parmaklarınla saydığın
Yazgın, seni bana getiren ve beni kendimden ötelere iten sessiz bir kaldırım gibi çöküyor hayalsizliğime.. toprak örgütlenmiş binlerce ayaklanmayı bindiriyor şah damarıma.. kulpsuz sürahilerde düşüveriyor özlem ellerinden…
Saklarken başkalarını, saklandığın gücenmişliklerinle yüklediğin trenler uçsuz bucaksız ovalarda inadına görünür kılıyor varlığını.. kırılıyorsun ve incitmemeye çalıştıkça başkalarını, yerle bir ediyorsun evrenin tüm karamsarlıklarını.. nedense her defasında daha fazla eziliyorsun kendi yalanlarında..
Hadi göm şimdi akılsız başını toprağa… kapa duvarlarındaki tüm aynaları ve atmayana kadar kalbin, tut soluklarını… yok.. yaşam olamaz bu.. olsa olsa yaşamama telaşı..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!