Arzu Karadoğan Şiirleri - Şair Arzu Kara ...

Gözlerini taşıdım günün yüzüne
Gecenin yarısına
Uykunun dizine
Düşümde sevdim seni
Düşümde sardım

Hadi gel!
Hatıralar bırakalım sokak aralarına
Hani şöyle el ele olanından
Başımı omzuna yaslarım arada

''Unuttum'' diyorum kendime
''unuttum işte''
o kadar da zor değilmiş yokluğuna alışmak
sonra birden bir şey oluyor ansızın
mesela bir kuş havalanıyor gökyüzüne
ya da bir şarkı çalıyor radyoda

Vakit çok geç olmadan
Kalk gidelim buralardan;
Toprağı yeşil olan yerlere doğru
Bahçesi bağı duran evlere doğru;
Kenarında deresi bir de kümesi

’aşkım’ dedi şair
’beni sev
sen sevdikçe çocuklaşıyor yüreğim ’

’yüreğimin aşk kokan çocuğusun ’
dedi

Düşün ki kışın tam ortasındayız
her yer kar altında
hava soğuk mu soğuk
üstelik akşam vakti
etrafta ise kimseler yok

Acılar ve mutluluklar toplamıyız bu dünyada. O zaman selam olsun hayatıma acı ve mutluluk katanlara. Selam olsun yüzüme gülüş, kirpiğime gözyaşı bırakanlara. Selam olsun yolu benden geçen herkese. Çünkü yolu benden geçenler , beni bugünkü ben yaptı. Çocuk kalan kalbime büyümüş bir insan bıraktı. Onların bıraktıkları ruhumda zuhur eden. O yüzden hoşça kal diyemem hiçbirine. Hoşça kalın yarısı ; dönünceye kadar veda, yarısı da unutmaya gönderilmiş bir sedadır. Unutmak ise kendimizden bir parçayı söküp atmaktır . Ne kadar unutursam o kadar eksilirim.Eksilirsem şimdiki ben olamam ki zaten. Hem benim hamurunda unutmak yok, affetmek, geride bırakmak ve bir daha dönmemek var. Çünkü unutursam kırılışım, unutursam yıkılışım ağlar. Unutursam yalnız kalışım, unutursam aldanışım ağlar. Aynı hatayı yeniden yapar, doğruyu bulamayışım ağlar. Hani bir söz var ya "herkes öldürür sevdiğini" unutursam eğer yeniden doğuşum ağlar. İşte o yüzden hiç birşeyi unutmak İstemedim ben. Bir tek senin verdiğin acı dışında. En çok da o büyüttü beni aslında. Olsun çocuk kalabilirdim ben. Yaşadığım her şeyde varlığının ve yokluğunun hasılası var. Yokken de hayatıma yön veren oldun.Varlığın kadar... Gittiğim yollar, sarıldığım kollar, yaşadığım yıllar hepsi senin mirasın bana...

Yıllar geçti gidişinin ardından ama ben hiç unutmadım. Kasım'dı ve gidişin daha soğuktu Kasım'dan. Hâlâ dün gibi aklımda. Bir çığlıktı kopan sanki bağrımdan . Nasıl da üşümüştü yüreğim. O günden beri sevmez oldum o mevsimi. O da beni sevmedi ki, senden sonra bir acı daha bıraktı bana en hasından..

Ne çok ağlamıştım peşin sıra. Gözyaşlarım bile yanmıştı, içime düşen acının bağırmasından. Öylesine yorulmuştu ki gözlerim, bir hastane odasındaydım kirpiğimi araladığımda. Ve kararmıştı dünya. Bu yüzden bakışımda derin bir siyahlık kaldı benim.

Seninle yaz oluyorum,
Kış eriyor sanki avuçlarımda
Bir başka dönüyor dünya
Bu benim ilk sevmişliğim
Bana beni senden önce getiren
Sevmek dediğin gül kurusu

Harcasa da zaman kendi kendini
Ne izlerin silinsin
Ne unutulsun anılar
Yaşamadan yaşattığın yıllara rağmen.

Beklemek seni
bir kış gecesi gibi sarar ellerimi
hasretin konar avuçlarıma
yüzümü yıkar özlemin,
gözlerimdeki umutsuz bir bekleyişle.
biliyorum