Kalp mı yorulur
Kalıp mı yorulur insan
Dünya denen enkazın altında
Ezim ezim ezilirken yüreği
Sessiz ve çığlık çığlığa
Koca ömrüm, her saniye
Hakkım helal değil sana.
Sorma sakın neden, niye
Hakkım helal değil sana.
Sen doğrusun, yanlış bende
Ayrıldık ya yâr bu yüzden
Canım gitti bu benizden
Verdiğimiz onca sözden
Hiçbirini unutmadım.
Gülüşünü, bakışını
Gözlerinde başlamıştı bu hikâye
Başkahramanları
Sen, ben ve gözlerin
Ruhumu eriten gözlerin
Uçuruma iten gözlerin
Cennette biten gözlerin
Gelmeyi sen mi istedin
İsteyince de gidesin.
Âlem denen şu ummanda
Bil ki bir küçük zerresin.
Gitmek düşünce hissene
İmkansız bir aşkın pençesindeyim
Yaralar içinde kaldı her yanım.
Sevdanın hâr dolu bahçesindeyim
Bülbülü lal eder ah-ı giryânım.
Bir selam diriltir ölgün ruhumu
Bülbül olmak yoksa serde
Kırar gülü incitirsin.
Menzil şerse bil seferde
Yorar yolu incitirsin.
Sekiz milyar olmuş insan
İnsanlıktan eser hani
Sekiz daha üste koysan
İnsanlıktan eser hani.
Cahil olmuş yüce alim
“İnsan insan derler dayı
İnsan nedir bildin mi sen?”
Önüne sersen dünyayı
Der ki bir çöp aldın mı sen?
İnsan denen nankör kuldur,
Çok değer vermeyin insanoğluna
Sonra kendisini cevher sanıyor
Dünyaca malını döksen yoluna
Yetmez de bir günde biter sanıyor.
Kendine bakar hep dev aynasından
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!