Ali Pakyardım Şiirleri - Şair Ali Pakyardım

Bazı yükler konuşularak hafiflemez. Taşınır. Sessizce. İnsan zamanla şunu öğrenir: Her acı bağırmaz, çoğu içerde büyür. Geceler uzadıkça düşünceler keskinleşir; insan kendinden kaçamaz, çünkü en ağır yüzleşme hep içtedir.

Yorulmak bir zayıflık değildir. Ama durmak bazen tehlikelidir. Çünkü durduğun yerde karanlık birikir. Bu yüzden insan, gücü kalmasa bile yürür. İleri gitmek için değil; geride kalmamak için.

Beklemek sabır değildir. Beklemek, içinde sürekli çöken bir ağırlıktır. Günler geçer, zaman ilerler ama bazı şeyler yerinden oynamaz. İşte o an anlarsın: Umut bazen bir ışık değil, sadece karanlığa teslim olmamaktır.

Geceler uzar da susmaz içimdeki bu sızı
Adını anar durur gönül, bilmez başka bir izi

Bazen tükenir gibi olur, dizlerim titrer yolda
Yine de kalkar yürürüm, umut ederim gizli gizli

Azaldığımızı hissettiğimiz anlar vardır hayatta.

Sanki zaman, bizden parça parça bir şeyler alır da farkında olmadan eksiliriz. İnsan oluruz, inciniriz, kırılırız… Sonra bakarız ki sayımız azalmış, sesimiz kısılmış, gölgemiz küçülmüş. Belki de bu yüzden “az aldık payımıza” deriz, çünkü aldığımız kadar verdik, verdikçe de eksildik.

Ama işte insan olmanın en ağır yanı da bu: çoğalmak için önce azalmayı, büyümek için önce daralmayı göze almak. Çünkü her eksiliş, ardında başka bir bütünlüğün habercisidir.

Bir anlık bir hatanın insanın yüreğinde nasıl bir yangın çıkardığını, şimdi çok daha iyi anlıyorum. Kaybetmenin acısı, bir gölge gibi peşimde; nereye baksam, nereye gitsem, o derin pişmanlık gözlerimin önünde duruyor. Sanki ruhumun derinliklerine kazınmış bir yara bu, kapanmak bir yana, her gün daha da derinleşiyor.

Senin gidişinle içimde bir boşluk açıldı; kelimelerle anlatamayacağım kadar karanlık, sessiz bir uçurum. Bir zamanlar, sana dair umutla dolan kalbim, şimdi kederin ağır yüküyle eziliyor. Gözlerim kapanır kapanmaz, senin gülüşünü, sesinin yankısı, ellerinin sıcaklığı… Hepsi bir bir aklıma üşüşüyor. Ve her seferinde, o kayıp anın acı gerçekliğiyle yüzleşiyorum: elimden kayan bir yıldız gibi, sonsuza dek ulaşamayacağım bir yerdesin.

Pişmanlık, zamanın geçmediği, acının hiç dinmediği bir girdap gibi beni içine çekiyor. Keşke diyorum, binlerce kez keşke… O anı geri alabilmek, yanlış bir sözü, bir adımı düzeltmek mümkün olsaydı… Ama zaman, insafsız bir rüzgar gibi, beni hep o hatanın kıyısına sürüklüyor. Ne kadar dirensem de, o yaptığım hatanın ağırlığı altında eziliyorum.

Bir adın kaldı içimde, sustuğum her sözde sen
Kalabalıklar içinden bana bakan gözde sen

Yoruldum evet bazen, yük ağır geldi omzuma
Ama düştüğüm yerden kalkmayı öğrendim ben

Gecenin serinliğinde, ışıklar altında,
Bir gülüş saklanmış, sıcak ve samimi.
Yüzlerdeki huzur, bin söze bedel,
İki kalp yan yana, bir anı paylaşıyor sanki.

Zaman durmuş, mekan belirsiz,

Bir yol var önümde, karanlık ve uzun,
Adımlarım ağır, içimde bir hüzün.
Nereye gitsem, aynı çıkmazda,
Yüreğimde bir yara, geçmez zamanla.

Çaresizlik, insan ruhunun en derin köşelerine sinmiş, hiçbir çıkışın olmadığına inanılan o karanlık duygudur. Bazen dünyanın tüm ağırlığı omuzlarına yüklenmiş gibi hissedersin; her adımında daha da dibe çekildiğini, nefes almanın bile güçleştiğini fark edersin. Her şey suskun bir çaresizlik içinde yankılanır, sanki seni anlamayan bir evrenin ortasında tek başına kalmışsındır.

Çaresizlik, yalnızca bir sonuç değil, bir sürecin içinde kaybolmuşluğun ifadesidir. Bir noktada elinden geleni yapmış, her yolu denemiş, ama sonunda kaderin sert duvarlarına çarparak geri çekilmek zorunda kalmışsındır. Ellerine baktığında, onca çabanın boşuna olduğunu görmenin verdiği bir acı vardır. İnsan, zamanla kendi varoluşunun sınırlı gücünü fark eder; işte o an, çaresizlik soğuk bir rüzgar gibi içine işler.

Zaman, bu duygunun en büyük düşmanıdır. Geçip gider, ama her geçen saniye bir diğerinin aynısıymış gibi gelir. Zihninde dönen bin bir düşünce, kalbindeki kasvetli hüzünle birleşir ve seni daha da yalnız hissettirir. Sanki dünya bir adım daha ileri gitmişken sen aynı yerde çakılıp kalmışsın, döngü içinde kaybolmuşsun. Çaresizlikte en acı verici olan şey, çözümün gözünün önünde olsa bile ona ulaşamayacağını bilmek, ya da çözümün aslında hiç var olmadığını hissetmektir.

Gece sessizdi.
Sadece denizin tuzlu nefesi duyuluyordu.
Uzakta dalgalar kıyıya çarpıyor, gökyüzü gri bir yorgunluğu taşıyordu.
Bir çift göz, karanlığın içinden ufka bakıyordu — sanki orada kaybolmuş bir cevap arar gibi.

Bir zamanlar o ufukta umut vardı, şimdi sadece kül…

Bir deniz şarkısı çalıyor,
Gözlerimiz ufukta birleşirken,
Dalga dalga yüreğimize vuruyor,
Her kıvrımda bir hatıra, her köpükte bir his saklı.

Seninle burada, sonsuzluğun eşiğinde,