Ali Osman Yılmaz Şiirleri - Şair Ali Osm ...

Sözlerin en keskin,
Hançer yarası gibi,
Yüreğimi kanatıyor.
Öpsen yüreğimi,
İyileşir mi? bilmem,
Ah bir öpsen,bir öpsen.

Bütün hüzünlerin,
Bende kalsın.
Bütün sevinçlerim,
Senin olsun.
Anlattığın düşlerinde,
Neden hep bana?

İçimdeki o çocuk,
Teslim olmuştu aşkına,
Seni sevmekten başka,
Bir suçu da yoktu,
Ama yetmedi sana.
Terk edip gittin.

İçimdeki,
Sana olan özlemim,
Kurumuyor,hep tomurcuk,
İnanılmaz bir hızla,
Yeniden açıyor.
İsyanlar çıkarıyor yüreğim,

Ne kadar mutluyduk,
İkimiz bir akvaryumda,
İki kırmızı balık olarak,
Keyif içinde yüzerken.

Sahi sevgilim,

İnsan her zaman biraz suçludur,
Söylemez içindeki arzularını,
Ve dileklerini,karşısındaki,
‘O’ kişiye veya sevgilisine.

‘O’ndan gizli duygular beslemek,

Yalnızlık çölünün ortasında,
Senden uzakta sensizim.
Seni her düşündüğümde,
Değişmekte her şey.
Renkler önceki gibi,
Gerçek değil,

Yürek dediğin,
Öyle hükmedebileceğin,
Ne emir verirsen,
Dinletebileceğin,
Bir şey midir?

Üstüm başım çamur içinde,
Dün gece rüyamda gördüğüm,
Güzelin heykelini yapmak için,
Çamur karıyordum bahçede.

Yaptığım üç heykel de güzel oldu,

Sevmek güzel de, ölümü de düşünmek gerek;
Ölümle boğuşanların ölümsüz hıçkırıklarıyla,
Sevmeden yaşayacak, ölmeyeceksem,
İnan olsun, istemem öyle yaşamak,
Ne yeni bir dünya yaratmak için,
Kıpırdatmak bile istemem kolumu,