Geceleri hiç sevmedim,
Uyuyarak karanlığı geçiştirdim,
Korkularımla böyle baş edebildim,
Işıkları hiç söndürmedim.
Geceleri hiç sevmedim,
Çabuk bitsin diye dua ettim.
Kente kar yağdı
Bir şair öldü
Beyazında dondu kaldı hikayesi
Ve metanet diledi gökyüzü yeryüzüne
Oysa özgürdü insanlar
İmtihandı dünya hayatı
Şu sular durulsa, dinse matemler
Elekten bir geçse, ince vehimler
Murada erse, taze gelinler
Umuda bir yol, vardır bilirim
Seherin yıldızı, uzak mı sandın
Bir türlü olmuyor
Dağıtamıyorum kafamı
Yavru yitiren analar geliyor aklıma
Bıyıkları terlememiş çocuklar
Fidan boylu delikanlılar
Yani zulüm altındayken insanlık
Mır mır eder gelirler
Neşe verir kediler
Yenilsem de hayatta
Sizi görünce mutlu olurum
Elimde olanı veririm
Yalnızlık ruhuma İrşad olunca
Geriye bir aba hırka kalınca
Gençliğin ateşi gülü solunca
Tek dostum Allahmış onu anladım
Sararmış yaprağa şöyle bir baktım
Varoşlarda türküler
İnsanın ciğerine işler
Dere tepe giderdi umutlar
Yoksul bir mahallenin yokuşlarında
Koşar adım ve çıplak ayaklarla
Gülerdi güzel çocuklar
Öyle nazıma uygun değil sözlerim
Edebi değil, imlası düşük imgelerim
Sancılar içinde, biçimsiz şiirlerim
Lakin murakebe içindeyim,
Kendimle baş etmekteyim
Sağa sola bakmadan bencilce
Yaralı berelidir geçmişim
Dost elinden şerbet içmişim
Gökyüzüne keklikler uçurmuşum
Göğsüm daralır gözlerim dalar uzaklara
O yüzden dik bakarım adama
Kendini Bulmak
En son yağmur sonrası anladım
yanlızlığın olgunlaşmak olduğunu
Sondu Rahmetti muhakkak bereketti
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!