Yakılır doğum günü pastasının üstündeki mumlar kibritle.
Mumlar sönmeden haplar alınır, sonuç intihar.
Üflenseydi muma ruh kaybolacaktı, kavuşulamayacaktı özgürlüğe.
Ruhundan olmamak için, mumlar sönmeden gidiliyor ölüme.
Üflemeden dileğini tutuyor, kendi hayatına son veriyor.
İlk görüşte aşktı, ilk görüşte bitti.
Tüm yaşanacaklar, gözlerimizden yaşanmadan geçti.
İlk, eşsiz saçlarındı gördüğüm.
Kaybolurken saçlarında, seni düşünüyordum.
Kendimi sende bulduğumu umuyordum.
İnanmak ne haddime bilinene.
İnanç belirsizliği içinde barındırırken, inanmak nasıl derim bu hisse.
Hiçbir kanıt beklemem, öldüğümde dahi.
Karşılık beklemiyorum ödül veya cenneti.
Bilmek ne haddime, ne denir bilmiyorum?
Her gün görülen rüya.
Hatırlanmayan detaylar.
Bir metro var.
Gerisi bilinmez rüyalar.
Gidilecek bir yer var belki.
İşte elini verdin, istediler kolunuda.
Menfaatleri çıkarda.
Kalabalık yanlışsada.
Zorda olsa, tek gir yola.
Güç değil, sevgiden doğar aslan.
Haber yok dört gündür.
Mezardaymışsınız üç gündür.
Yolun yarısı, yarım kalmış bir ömür.
Ölümünüzden önceki gün bahsettiğim ölüm bu değildi, hikayede görünür.
Ölüm hikayelerde değil bu defa, hayatta.
Ne, yazdım şimdi bu kelimeleri.
Ne, sen okuyorsun şimdi.
Bugün değil bu zaman, önceden tamamlanmış bir sonun geçmişi.
Bugünün dünden haberi yok, başlatır hatırlamak için ismi sonra olan yarındaki kaderi.
Nerde kayboldukta arıyoruz kendimizi.
Gözlerimizde bulunmak yabancı gelir.
Kaçışıyor gözlerimiz.
Artık kapattım gözlerimi, bir his gelir.
Kapanır gözler edilir dua.
İlk sabah değil bu, son gecenin izleri.
Gece susmayan düşünceler duyuruyor seslerini.
Gün siyahını kaybetmiş, açmış masmavi.
Gök kendini kaybediyor salıyor sislerini.
Yetişmiş hayaller süslenmiş bulutlara.
Gece parlatır, ay ışığını.
Issız sokaklar çıkarır, sokak lambalarını.
Karanlık oda yaktırır, mum ışıklarını.
Bir yıldızdın kayıp gittin, kaybetmişim ışığımı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!