Kemter Abdal Şiirleri - Şair Kemter Abdal

Âlem Âdem'de süzülüp gelir,
Zerrelerden kâinat belirir gelir.
Aşkın sırrı gönüllerdedir
Hakikat nuru âleme yayılır gelir.

Âdem'in gözünde evren saklıdır,

Hakikat içinde divâne oldum,
Dönüp durdum pervâne oldum.
Süleyman sarayıydım, vîrâne oldum,
Zamanın içinde hîç oldum gittim.

Mânâ içinde mânâ aradım,

Bendeki sevdayla yanan mı yoktur,
Gönlümde tutuşan nar derindedir.
Aşkınla kül oldum, dumanım yoktur,
Sinem’de kaynayan zar derindedir.

Ne bir visal buldum ne bir devadır,

Varlığın sırrına erdim derinden,
Allah'ın nuruyla doldu cism ü ten.
"Var oldum O'ndan" bu aşkın sesi,
Fani benliğimden geçtim ezelden.

Gönlümde bir umman, coşkun ve deli,

Gün geldi, hak rüzgârı esti de,
Savruldu dünyanın tozu dumanı.
O vakitte durgun sular köpürdü,
Yıkıldı yezidin bendi, barajı.

Varıp da göklere semaha durdu,

Âdem'i yerlere çalan,
Kâbil olup cana kıyan,
Nûh'a da biat etmeyen,
Benidim,
Benidim dost benidim.

Gökte beş köşe bir nur parıldar,
Her köşesi gönül sırrın fısıldar.
Şaşkın gözlerle âleme bakan,
Hakk'ı arar durur, derdiyle yanan.

Evvel Muhammed Mustafa bir nurdu,

Otuz beş bahar, sanki bin yıldı,
Yollarında gözlerim yaş ile doldu.
O köyün dağlarını duman mı aldı?
Ben de gurbet elde kar boran oldum.

Yaralı gönlümde dinmez bir sızı,

Aşkın nuruyla yoğruldu bu cihan,
Bir Kaynak'tan çıktı, sayısız nihan.
Her zerrede bir mana, bir gizli sultan,
Çoklukta vahdeti seyret ey canan.

Her çiçekte bir koku, her seste bir dem,

Bir sır aşikâr oldu bu gece gönlüme, 
Döküldü yıldızlar sırra yol olmuş.
Zaman durdu, âlem sustu,
Hakikat bir gül gibi açıldı avuçlarımda.

Dedim: "Ey sır, sen misin Hakk'ın elçisi?"