Yaşamak için nedeni olmalı insanın
Öylesine başı boş,öylesine anlamsız yaşamamalı
Bir saksısı olmalı mesela
İçinde gül olmalı
Yüreğini ekmeli tohum halinde
Sulamalı gözyaşı ile, emekle büyütmeli
Yazıların sokak adamıyım
Kaldırımlardan fışkırır hikâyelerim
Zamanın gizi yüreğimde
Kalemimin ardında yaşarım
Sokağın çamurudur mürekkebim
Yine yanımdasın
Çayımı demliyorsun
En sevdiğim renkten kazaklar örüyorsun
Üşümeyeyim diye
Yine yanımdasın
...Hiç gitmemiş gibi
Yoksulsam elbisesizlikten değil üşümem
Çıplaksam yalnızlıktan değil gözükmem
Yanıyorsam hayatımda bir kibrit çöpü olduğundan değil
Boşluğum var içimde
Her daim aşka akan
Yoksuldum denizleri öğütürken buhar
Yağmur oldum dalgalara koydum öpücüğümü
Geçtiğim her yere kondurdukça dudak izlerimi
Her şeyi yıkılarak yaptım
Yıkılarak sevdim
Yıkılarak içtim
Yıkılarak dostluklar kurdum
Şimdi
...Yıkılarak yazıyorum
Gözleri yorgundu yaşamaktan
çizgiler sırta kambur olmuştu
Yaşamın; yorgun sokaklarını adımlarken
Her yaşanmışlık bir yokuş hüznüydü
Sevdalar cehennem ateşi
Geceler uyurdu gözlerimde
Yeşilyurda sevda koymuşum
O bana gece kondu yüklemiş
Derme çatma bir anne
Toprağa yığılmış bir baba
Bir taşı bile başucunda yok
Korkarım onu da yıkacak
Yığınak bedenim, serseri dünyanın çöplüğü
Kaç acıya baraj olmuşum, kaç ölüme toprak
Filizlenmişler yüreğimin ıslaklığında
Her ölüme çiçek açmışım.
Aşkım, bedenimin öteki koşucusu
Bitişin tersine koşuyoruz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!