Duygularım kadardınız
Bazen bir kuşa verdiğim yem
Bazen ezan sesi kilise çanını kucaklayan
Gecekonduydu oturduğum ev
Acı ölümle şekil bulan
Gidiyorum be anne
Katilimin kahraman olduğu bir dünyaya
Ellerimi sürekli yıkamaktan yoruldum
Hayatımda tüm ölenlerin katiliyim sanki
Kanları değil ama sarılamamaktan kirlenmiş
Hayatım tertemiz kimsem yok artık kirleteceğim
Çoğul yalnızlıklarımızın başlangıç tarihiydi
Annelerimizin kordon bağının kopuşu
Ellerimiz herkesten daha küçük
Gözlerimiz ışığı almaya biraz daha nazlı
Saçlarımız kollarımızı bağlayacak kadar uzundu
Yıllarca içimde yanan kor alevim
Yaşanmamış hikayem gitti
Hayatımın yanlızlık kavşağında kavuştuğum rüyam
gitti
Meltem gibi içimde esip
Geliyorlar, demirin çekiçle dövülen ateşi
Ezilen düşleriyle, ayaklarındaki prangalara isyan
Geliyorlar
Düşlerini çalanlara inat, emeğin direnciyle
Bu gece en hızlı
Ben koşmalıyım karanlığa
Yıldızlar
Sadece bir gün
Benim için açsın örtülerini
En güzel kokuyu kokladım bugün
Ruhuma işleyen derinin terinde
Kütüphanelerde ismini aradım
Kalbimdeki anlamını bilesin diye
Tuttuğun telefonları kalbime dayadım
Yokluğunda sesini duyayım diye
Gidecekmişsin git
Yeter ki kalbinin kapısını bırak bana
Kalbini havalandıracakmışsın yeni bir aşka
Eski aşkı bana bırakacaksan git
Yanacakmışsın yan
Eski yanıklarını saklayacaksan
Gizli bir yerinde
Öpecekmişsin onu öp
Yeter ki unutma
Sana dokunmaya kıyamadığımı
Eşit olmalıdır fare kediyle
Eşit olmalıdır kurşun tenle
Eşit olmalıdır buğdayın sarı sesi
Gecenin siyah sesiyle
Eşit olmalıdır hayat ölümle
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!