Ey insanoğlu!
Bir düşün.
Çocukluğunu, gençliğini düşün mesela.
Kim bilir, çocukken ne kadar mutluydun sen.
XX
Ben kadere, inananlardanım.
Çünkü hep kader galip geldi savaşlarımda.
Uğraştım
Kıyasıya savaştım.
Kaderin cilvesine, kaptırdım’ da kendimi,
Giderim şu yolumda durmadan usanmadan,
Dönülmez yolculukta kaybettim her şeyimi,
Yel gibi estim geçtim dağlardan ovalardan.
Kaderin ellerinde, savruldum yaprak gibi,
Dalgınım yine.
Neden düşünüyorsam geçmişi
Ömrümün hazanı olan, şu son vakitlerimde,
Ben.
Ben üzgün, üzgün düşünürken,
Bazen bırak düşünme diyor, içimden gelen bir ses bana.
Yakın gel kemancı, yaklaş yanıma
Gamlıyım yine ben oldu da akşam
Şöyle bir çalıver otur yanıma
Ağlasın kemanın bana bu akşam
Yiyelim içelim bizler coşalım
Karanlık geceme sen bir güneş gibi doğarken
Hep seni düşündüm ben, kimin nesi bilmeden
Bir melek gibiydin’ de, gördüğümde sevdiğim
Hep seni düşündüm ben, kimin nesi bilmeden
Şimdi sen çıkmaz oldun, ne olduysa karşıma
Kırık kalbin intizarı
Bu gece
Birkaç gezegen birkaç yıldız ve bir de, yarım ay var karşımda
Derin bir boşluğu taramakta gözlerim.
Onun aydınlığında…
XX
Kadere kızdım ben, hayat yolunda
Devasız dert verdi ömrün sonunda
Taşırım şimdi ben bunu boynumda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!