Gönül;
Sen ne utanmaz allanmaz şeysin
Her şeyin çoğunu
Güzelin en güzelini istersin;
Ve sen kendini dev aynasında görürsün
Kendini, bir şey sanır.
Varsa şu gönülde çıkan bir yangın
Sen bunu dert edip, söndürme sakın
Gül verir dert vermez, gönül yangını
Yeter’ ki şu gönlün, aşk ilen yansın.
Alevden yumaksa gönül yangını
Bir sevda değil, sendeki aşk, git gideceksen
Git durma, madem gitmeyi sen aklına koydun
Git haydi, madem sen gideceksen daha durma
Git durma, medem gitmeyi sen aklına koydun.
Hiç bekleme sen boş yere, git arkana bakma
Git gitme demem
Baktım gidiyorsun bırakıp sen beni yalnız
Git gitme demem asla, gönül kalsa’ da sensiz
Ben gitme desem, belli’ ki sen kalmayacaksın
Git gitme demem asla gönül kalsa’ da sensiz.
Kızar’ mısın gönlüm, sana biraz sitem etsem.
Kızar’ mısın bana?
Ben senin yüzünden yaşadığım, şu dünyama küstüm çünkü.
Kader dedim kendimi bu sözlerle avuttum.
Sebebim sen olduğun halde.
Ben hep!
Gönlümün neşesi yok
Gönlümün neşesi yok, ben yıllara dargınım
Ömrümce bir gün olsun doyasıya gülmedim,
Mevsimler yıllar olan, geçip giden zamanda,
Ömrümce bir gün bile doyasıya gülmedim.
Bir gülün açılan koncası olsan
Koparsam dalından, ayırsam seni
Dikenin batar’ mı, kızmaz’ mı dalın
Koparsam dalından, ayırsam seni
Bakışın bir leyla, gözlerin ela
Çıktın madem gurbet ele
Ne ağlarsın, gurbet diye
Nasıl olsa, biter bir gün
O gurbetten, sen dönünce.
Gurbet diye, ağlamakla,
Ne güzel, bir tablo
Baktın’ mı huzur veriyor insana
Yeşilin her tonu,
Can katıyor, insanın canına.
Ayıramıyorsun gözlerini
Ben kendimi, rüzgârlara verdim’ de zamanla,
Dağdan dağa geçtim, göze geldim baharımda.
Bir dertli hazan oldu şu gönlüm, gülemem ben,
Dağdan dağa geçtim, göze geldim baharımda.
Ömrümde ne sevdim, ne sevildim yeterince,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!