Ahmet Yozgat Şiirleri - Şair Ahmet Yozgat

1/:
Açarım şiirimin ağzını,
İzanımın mısraını orta yere salarım,
Gölgemi sündürüp uzatınca beliren kara dağa,
Sağa ruhum konar,
Bedenim yazılır sol yamacına dağın.

1/:
Kuytu dağların hüznü
Akşam gibi çökende yüreğime.
Seyirir kanat kanat çırptığım yollar.
Takılıp türküsünün yanık ucuna
Telli turna katarında kurarım semaveri.

1/:
Bilir misin kardeştir?
Güneşle gece,
Siyahla beyaz,
Erkekle dişi...
***

1/:
Doğaya terkedilmiş tuzağın avı kekliktir,
Kekliğin avı yürek...
2/.
Bir savana safarisinde iz sürerek,
Buluverirse insan,

1/:
Ekvatoru kuşanan kırk bin Mehmet Ali'ydik
Kayan yıldızlar seyrederdi gözlerde
Yekindik mi topraktan denizler yekinirdi
Sonra çatladı beyin konuşmadı dil dudak
Kendi sevdasının herkes

Ben filan vilayetin,
Falan köyünden sürgünüm şehre...
Ellerim o nedenle nasırdır beyim.
Yastığım kuru ot,
Yorganım yamalı çuldur benim,
Yatağımsa kırık dökük hasırdır.

1/:
Ben celladıyım hüznün...
***
Alnımın dağlanmışlığı gecelerin koynundan,
Bakışlarımın topallaması tökezleyen aşktandır.
Ben kahırlı tepelerin alacakaranlık ardıyım,

1/:
Bir dul ananın oğluyum ben de,
Acıyın bana kalbimin seçkinleri,
Bilirim, bekçileri boşa tutarlar kuyuların başında,
Ataşında yakarlar herkesi kendi günahlarının,
Yani şiir mürekkebiyle kalaylanmış o sırlı sözler,

1/:
Püfür püfürdü zaman,
Biz birer damlacık yağmurduk bulutların gözpınarında,
Ya da gül üstünde inci rengi bir çiğ,
Veya babamızın şakaklarında ılıman terdik…
Koltuğumuzun altına sıkıştırır bir cüzz-ü elifi,

1/:
Yine böyle gecelerin birinde
Ben kendimi hicranlara doğradım
Karanlıklar bin bir bitişe gebe
Ufka derinleşen bitmez kör kuyu
Ufak usul mesrurumu yutarken