Hep dertlidir insanlar aşktan.
Onsuz yapamasalar da,
Onunla da yapan pek görülmemiştir.
Bu kervana bende katıldım.
Ben de yaralıyım aşktan.
Fakat beni yaralayan aşk değil.
Yine aynı kumsaldayım,
Bizim huzur yuvamızda.
Seni ilk gördüğüm,
Zamanın durduğu yerde.
Sonun başlangıcı, mutlu çarpışmamız.
Görmek mi ah seni bir daha.
Görmez olaydım keşke.
Keşke tutmasaydın,
Kanayan hayatımı o gün.
Belki yaşamazdım, yaşattıklarını.
Biri bilir mutsuzluğunu,
Ama yol yoktur mutlu olmaya.
Biride bilir mutlu olduğunu
Fakat aradadır,
Gelir gider,
Yorulur.
Ardına bakmadan giderken,
Hatıran, bıraktığın sızın oldu.
Sol yanımı aldın,
Yarım bıraktın.
Hayallerinle ayaktayım şimdi.
Ben yaşamıyordum,
Sen dokunmadan yüreğime.
Bir çift el dokundu,
Deydi tenime.
Ruhum titredi,
İçim ürperdi,
Tamam söz işte sana,
Artık kapatıyorum kepenklerimi,
Kilit vurdum, kapattım,
Tüm gönül işlerimi tasviye ediyorum.
İşte bak cama astım notu,
Devren kiralık değil artık,
Sen benim ilk kazamsın,
Fakat arabayla değil, kalbimle.
Hayatımın ilk aşk kazasısın.
Allah’ım bu nasıl bir şey,
Kalbim, yerinde duramıyor,
Matemli bir yas havası hakimdi.
Gece zifiri karanlıktı.
Dışarıda kasırgalar esiyor,
Deniz de patlamıştı.
Sanki nefret vardı içinde,
Kan kusuyordu gece.
Alışkanlık mı oldu,
Kanıksadık mı birbirimizi ne?
Niye bilemiyorum.
Fakat,
Artık sanki eskisi gibi değil.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!