Ahmet Öztek Şiirleri - Şair Ahmet Öztek

KIZIK DESTANI - I

Asma güzelim benzini Kızık’ımın gülü
Altın kafes dar gelir susar kuşu, bülbülü
Karaçayır, ak çayır artık yananı kayır
Sensiz dar otağım, darmadağın sanki ölü

Hele bir yol ver, sevdiğim atıma
Ben geçer giderim, yollar benimdir
Gurbet düştü genç yaşımda bahtıma
Gözümden dökülen, yaşlar benimdir.

Evimi barkımı viran eyleyim

Kara bulutlar, baharın bir günü
Dönemedi, karaçayır bükünü
Yırtık otağıma döktü yükünü.

Bir doldu, bir taştı, dertler havuzu
Ne bağ kaldı, ne otlakta kuzu

İnsanı cezbeden kırmızı mı?
Yoksa pembe mi? mor mu?
Söyleyin kara da bir renk,
Renkler arasında hor mu?

Yola gel bire kardeşim,

Bakma gönül yaslı günüme,
Her yanım param parça,
Her canım korunda şimdi...
Dilimde heceler kekeme
Her varım, benden ırak
Tutsak tütsülerim

Haydi bir daha
Gülümse varlığıma
Buz yağmışken dağıma.

Kaybolmuşken gözlerinde
Bir ayaz dolaşır denizlerde

Ne güzel bulgudur sevgi;
Deli taylar dolaşır acemi yürekte
Bembeyaz sayfaya düşmeden leke
Çarşaf çarşaf bulutlar gerilir gergefe.

Ne güzel olgudur sevgi;

Kurumuş bir dalım şimdi elinde,
Hoyratça fırlat, kır beni sevdiğim.
Bir yanık şarkıyım dindim dilinde
Söyletme elde, yer beni sevdiğim.

Murat mı buldum ki senin nazında

İki nokta var, hayatın çizgisinde ayrı duran.
Biri doğum, biri ölüm, her ikisi birer an.
İkisinin de arasını pul niyetine kullan.
Sana altından tahttır, her gelen zaman.
Zannetme ki sen doğmadan önce yoktu nefsin.
Ve de sen öldükten sonra yok olacak ruhun, bedenin.

Duyan yok feryadını, hayatının başında.
İnliyordu sabi, bembeyaz bezin arasında.
Ne baba bu utancın farkındaydı,
Nede gaflet uykusuna dalmış zalim ana…
Batıyordu güneş mazlumların uğruna
Methiye düzüyordu beşer, musalla taşında.